Θυμάστε;
Κυκλοφορεί ένας ευρύς μετεκλογικός κινηματικός μύθος. Ότι στις εκλογές αποτυπώθηκε η πολιτική σύνθεση του περυσινού κινήματος των πλατειών ("αγανακτισμένων" στη μιντιακή αργκό), δηλαδή ο (πολύς) κόσμος της "κάτω πλατείας" ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ κι ο (λιγότερος) κόσμος της "πάνω πλατείας" ψήφισε Χρυσή Αυγή.
Όπως και σε κάθε μύθο, υπάρχει ένα στοιχείο φαινομενικής αλήθειας που τον διαδίδει και τον κάνει πιστευτό. Τον συγκεκριμένο μύθο τον διαδίδουν με ιδιαίτερη χαιρεκακία άνθρωποι που απείχαν από το κίνημα, που το θεωρούσαν μια "μικροαστική φούσκα" που θα σκάσει και οι οποίοι υπερτόνιζαν το πατριωτικό και εθνικιστικό στοιχείο που έφεραν πολύ διαδηλωτές της "πάνω πλατείας", ενώ κορόιδευαν τον "ελεγχόμενο από τον ΣΥΡΙΖΑ χιππισμό" της "κάτω πλατείας". Η λογική βέβαια αυτής της σκέψης ήταν η κλασσική κουκουεδίστικη: "Τίποτα δεν αλλάζει αν δεν υπάρξει ταξική συνείδηση και οργάνωση στο Κόμμα" (όπου Κόμμα βάλτε ότι άλλη λέξη θέλετε). Τώρα, βέβαια η ίδια η λογική του κόμματος έρχεται και επιβεβαιώνει ότι όχι μόνο άλλαξαν πολλά στην ελληνική κοινωνία μετά το "Σύνταγμα", αλλά ότι μέχρι και στις ίδιες της εκλογές του συστήματος αποτυπώθηκαν οι εσωτερικοί πολιτικοί συσχετισμοί του κινήματος. "Έλα Αλέκα, γυρνάει η Γη;" "-Γυρνάει απ' ότι φαίνεται, αλλά θα το παραδεχτούμε μετά από κανά χρόνο που θα σιγουρευτούμε, για να μη φανούμε οπορτουνιστές".
Πέρα λοιπόν από την μεγάλη αλήθεια ότι οι κοινωνικές σχέσεις και οι πολιτικοί συσχετισμοί αλλάζουν (και μάλιστα ραγδαία) χάρις στα συγκρουσιακά κοινωνικά κινήματα (κι όχι τις εκλογικές διαδικασίες), υπάρχουν μια σειρά μικροί μύθοι στη πρόταση "Η κάτω πλατεία ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ και η πάνω Χρυσή Αυγή".
Η κάτω πλατεία δεν ήταν ένα ενιαίο σώμα. Μιλούσαμε, βρίζαμε, τσακωνόμασταν, ψηφίζαμε, καταγγέλαμε "καπελώματα" του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αυτοί άρχιζαν τα περί "προβοκατόρων", γιούχες, χαμός, πανικός. Και τι έβγαινε ως σούμα; Προσπαθησαν να χαρακτηριστεί το κίνημα ως φιλειρηνικό. Κατέβηκε άπειρες φορές αυτή η πρόταση, πριν ακόμα παρουσιαστεί στο ευρύ ακροατήριο του κινήματος η ετυμολογική προέλευση της λέξης "μπάτσος" (15/6) και πάντα καταψηφιζόταν. Ανέβασαν στο κέντρο της πλατείας ένα πανό της "επιτροπής λογιστικού ελέγχου". Κατέβηκε μετά από ψηφοφορία. Οπότε οι δυο κεντρικές πολιτικές γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ και της αριστεράς, η "ειρηνική επανάσταση" και "να φτιαχτεί μια επιτροπή για το λογιστικό έλεγχο του χρέους" απορρίφθηκαν ως κεντρικά χαρακτηριστικά από την πλειοψηφία του κινήματος.
Πάμε και στην "πάνω πλατεία" που επίσης δεν ήταν ένα ενιαίο σώμα. "Μα όλοι Έλληνες δεν είμαστε ρε παιδιά;", φώναζαν κάποιοι "γαλανόλευκοι" που υπεραμύνονταν του "ενωτικού" πνεύματος της πλατείας Συντάγματος. Όχι απαντούσαμε κάποιοι, είμαστε άνθρωποι, πολίτες του κόσμου, εργάτες, μετανάστες, προλετάριοι. Ελληνικές σημαίες μόνο; Όχι και αιγυπτιακές και τυνησιακές και συριακές και οποιουδηποτε λαού αντιστέκεται.Έλεγαν οι καζάκηδες κι οι σπίθες κάτι για τους μετανάστες ή πήγαινε κανείς να διώξει μικροπωλητή; Μαζευόμασταν αμέσως και φωνάζαμε αντιφασιστικά και διεθνιστικά συνθήματα. Η "χρυσή αυγή" είχε από τη δεύτερη κιόλας μέρα βγάλει ανακοίνωση ενάντια στην πλατεία Συντάγματος. Δεκαετίες στο παρακράτος ξέραν που θα κατέληγε η ιστορία και σε ποια πλευρά θα βρίσκονταν κι αυτοί. Κάποιοι προσπάθησαν να εμφανιστούν ως απλοί "αγανακτισμένοι πολίτες" ή ως εργαζόμενοι στις γενικές απεργίες. Με το που γινόταν αντιληπτή η ταυτότητα τους, έτρωγαν το βρωμόξυλο τους και γρήγορα κατέληγαν στον κοινωνικό χώρο από τον οποίον προέρχονταν: Στις τάξεις των ΜΑΤ.
Δεν θέλω να κουκουλώσω τα αδύνατα σημεία του κινήματος, για τα οποία υπάρχουν κατατεθειμένες εσωκινηματικές αυτοκριτικές από πέρυσι. Και την πίστη ότι μέσα από ψηφοφορίες θα αλλάξει κάτι της κάτω πλατείας και τα γηπεδικά συνθήματα για κρεμάλες στους προδότες πολιτικούς της πάνω πλατείας τα φάγαμε στη μάπα τότε και τα βλέπουμε ως διάχυτη κοινωνική νοοτροπία και τώρα, μια νοοτροπία που προφανώς επικοινωνεί με τη ψήφο στο ΣΥΡΙΖΑ και την Χρυσή Αυγή. Όσον αφορά την "πάνω πλατεία" συγκεκριμένα δυο ήταν τα κύρια μορφώματα που βρήκαν κοινωνικό χώρο να ξεχύσουν τη ρατσιστική, πατριωτική και εθνικιστική μαλακία τους (που εξυπηρετεί τα μικροαστικά τους συμφέροντα). Ο πατριωτισμός των Καζάκηδων και των Σπίθων, που εκφράζει ένα μεγάλο κομμάτι της αντιμνημονιακής ψήφου, αυτής που πέρα από αριστερά, πέρα από δεξιά πάνω απ' όλα τοποθετεί "τα κόκαλά των Ελλήνων τα ιερά". Και ο νεολαιίστικος φασισμός των αυτόνομων εθνικιστών, που με γηπεδικά συνθήματα για τον Λεωνίδα και τους 300, για τους Τούρκους που χαίρονται, για την πόρνη μάνα του Πάγκαλου και για τις ασπίδες που πρέπει να πετάξουν οι ΜΑΤατζήδες αν πιστεύουν σε πατρίδες.
Επρόκειτο για πρεσβευτές της τάσης κοινωνικού εκφασισμού της κοινωνίας, μέσα στο αντιστεκόμενο πλήθος του Συντάγματος. Επρόκειτο οπότε για εσωτερικό εχθρό, και αρκετά επικίνδυνο. Οι μεν (καζάκηδες) με την πρόσβαση στο ευρύ πατριωτικό, συντηρητικό ακροατήριο (από Παπαθεμελή μέχρι Καμμένο εκλογικά) οι δε (αυτόνομοι εθνικιστές) με την πρόσβαση στην προλεταριακή νεολαία των γηπέδων. Κάθε κουβέντα για το τι έγινε και τι δεν έγινε απέναντι σε αυτά τα μορφώματα καλή και χρήσιμη. Από εκεί όμως, μέχρι το "η πάνω πλατεία ψήφισε Χρυσή Αυγή" υπάρχει μια τεράστια απόσταση από την πραγματικότητα, που υπάρχει καταγεγραμμένη σε βίντεο, φωτογραφίες και σώματα.
Ναι αρκετοί που βρίσκονταν τον Ιούνη στο πάνω και το κάτω μέρος της πλατείας Συντάγματος ψήφισαν Χρυσή Αυγή. Φορούσαν μπλε και χακί στολές, κρατούσαν γκλομπς κι ασπίδες, πετούσαν δακρυγόνα και κρότου λάμψης, οδηγούσαν δίκυκλα και υπάκουαν στις εντολές των στρατιωτικά ανωτέρων τους. Είχαν διαλέξει πλευρά.
ΥΓ. Κι εκεί που ώρες ώρες η πίεση της αριστεράς του κεφαλαίου σε φτάνει σε επίπεδα να σκέφτεσαι "ρε μπας και να το ρίξω κι εγώ Τσίπρα χωρίς αυταπάτες για να βοηθήσω στο αντιφασιστικό και λαϊκομετωπικό τρολλάρισμα της παγκόσμιας οικονομίας", έρχεται η πραγματικότητα να σε κρατήσει στον ορθό δρόμο. Ένα: πήγα μετά από καιρό σε συνέντευξη για δουλειά και μου ζητήθηκε να δουλεύω 7ήμερο, 6ώρο για 430 ευρώ. Ναι, 7ήμερο. Όχι, χωρίς ρεπό. Όχι, δε νομίζω να δουλεύω λιγότερο και για περισσότερα με καμία αριστερή κυβέρνηση. Δυο: ο ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε τον Αρσένη για υπηρεσιακό πρωθυπουργό και θυμήθηκα τις πρώτες κινηματικές στιγμές πολλών συνομήλικων. Όταν μαθητές βγάζαμε τη γλώσσα στο σύστημα και βρίζαμε τους πασόκους υπουργούς του. Με όλο τον μικροαστικό συρφετό των τελών των 90s απέναντι μας. Κάτσε καλά Αλέξη...
Αναρτήθηκε από πολυεργαλείο στις 7:42 π.μ.
No comments:
Post a Comment