ΑΡΘΡΟ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΟΔΟ ΤΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ «Είμαστε όλοι Έλληνες, Εβραίοι»

Κάλεσμα στους λαούς της Ευρώπης να αφυπνιστούν και να αντιδράσουν μπροστά στην άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων στα κοινοβούλια της Ευρώπης απευθύνουν Ευρωπαίοι διανοούμενοι και πολιτικοί, με ανοικτή επιστολή που δημοσιεύουν οι εφημερίδες Le Monde και Guardian. Μάλιστα, η επιστολή κυκλοφορεί και στο διαδίκτυο και την έχουν προσυπογράψει εκατοντάδες Ευρωπαίοι από πολλές χώρες.

Το κείμενο, με τίτλο, «Η ενωμένη Ευρώπη είναι ένα όνειρο, η λιτότητα και η απόρριψη της μετανάστευσης ένας εφιάλτης» υπογράφεται από τους Anthony Giddens (κοινωνιολόγο), Adam Michnik (ιστορικό, τέως μέλος της Ανεξάρτητης Εμπορικής Ένωσης της Πολωνίας "Solidarnosc"), Elie Wiesel (νομπελίστα Ειρήνης, συγγραφέα), Benjamin Abtan (πρόεδρο του EGAM), Dario Fo (νομπελίστα Λογοτεχνίας), Svetlana Gannushkina (ηγέτιδα του Memorial en Russie), Amos Gitaï(παραγωγό κινηματογράφου), Béate et Serge Klarsfeld (πρόεδρο της Ένωσης Τέκνων Εκτοπισμένων Εβραίων της Γαλλίας), Bernard Kouchner (τέως υπουργό),Bernard-Henri Levy (φιλόσοφο), Oliviero Toscani (φωτογράφο), A. B. Yehoshua(συγγραφέα), Daniel Barbu (καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Βουκορεστίου), Jovan Dijvak (τέως αξιωματικό στον βοσνιακό στρατό), Amélie Nothomb (συγγραφέα) καιDominique Sopo (πρόεδρο του SOS Racisme) και καλεί τους Ευρωπαίους σε επαγρύπνηση με σύνθημα «Είμαστε όλοι Έλληνες, Εβραίοι».

Αναλυτικά το κείμενο: «Η Χρυσή Αυγή - με το έμβλημα της εμπνευσμένο από την σβάστικα - έχει ως σημεία αναφοράς της την αντισημιτική και ρατσιστική ιδεολογία της βίας κατά των μεταναστών, των απειλών κατά δημοσιογράφων και είναι κληρονόμος της ιδεολογίας του γερμανικού ναζισμού που οδήγησε την Ευρώπη και τον κόσμο στο χάος και την αιματοχυσία.


Δυστυχώς, η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα που βιώνει την αναβίωση της ναζιστικής ιδεολογίας. Στη Λετονία, φέτος, για πρώτη φορά, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας υποστήριξε την ετήσια παρέλαση των βετεράνων Waffen SS, παρά την έντονη κριτική που προκάλεσε. Στην Αυστρία, το ακροδεξιό κόμμα FPO έρχεται πρώτο στις δημοσκοπήσεις για τις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Στην Ουγγαρία, η Ουγγρική Φρουρά- απόγονος της πολιτοφυλακής του κόμματος των τοξοϊδών σταυρών που άλλοτε οργάνωσε τον αφανισμό των Εβραίων και των Τσιγγάνων, σήμερα τρομοκρατεί εβραϊκούς πληθυσμούς και προκαλεί βίαιες και θανατηφόρες επιθέσεις εναντίων των Ρομά.

Η αναβίωση αυτή έγινε δυνατή με τη συστηματική επίθεση από τα ακροδεξιά κόμματα της ιδέας της συλλογικότητας, στρατηγική που υιοθετήθηκε κατά το πρότυπο του "Κόμματος για την Ελευθερία" του Γκερτ Βίλντερ στις αρχές της δεκαετίας του 2000 στην Ολλανδία. Ο πυρήνας αυτής της στρατηγικής είναι να κρύψει τη ρητορική για τις ανισότητες των φυλών πίσω από την πολιτιστική μάσκα της ‘καταπολέμησης του εξισλαμισμού της Ευρώπης'.

Η οικονομική και κοινωνική κρίση ευνοεί την αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων και το φόβο της πτώσης της Γηραιάς Ηπείρου και σ'αυτό το πλαίσιο η στρατηγική έχει αποδειχθεί ανησυχητικά αποτελεσματική, συνεχίζει η επιστολή. Επίσης, οδήγησε στην απενοχοποίηση των ακροδεξιών κομμάτων και τους επέτρεψε να γίνουν μέλη κυβερνητικών συνασπισμών, συνεισφέροντας στην καλλιέργεια της αντίληψης ότι τα αντισημιτικά και ρατσιστικά σχόλια είναι κοινότοπα μέσα στην Ευρώπη.

Τώρα αυτή η ακροδεξιά, όπως η Χρυσή Αυγή, μπορεί στο εξής, με εκλογική επιτυχία, να έχει ένα ανοιχτό βήμα στη ρητορική του μίσους.


Αλληλεγγύη με σύνθημα:«Είμαστε όλοι Έλληνες, Εβραίοι»


Αντιμέτωποι με αυτή την τρομακτική κατάσταση που εκφράζεται άλλωστε και από την εκλογή των Νεοναζί βουλευτών στο ελληνικό κοινοβούλιο - επιβεβαιώνουμε την αλληλεγγύη μας: "Είμαστε όλοι Έλληνες Εβραίοι!". Αρνούμαστε ότι στην Ελλάδα, ή αλλού στην Ευρώπη, οι Εβραίοι, μετανάστες, μουσουλμάνοι, Ρομά ή μαύροι μπορεί να φοβούνται για τη ζωή τους, για αυτό που είναι.

Καλούμε όλους τους πολίτες, τα πολιτικά κόμματα, τα συνδικάτα, την κοινωνία των πολιτών, τους διανοούμενους και τους καλλιτέχνες για την καταπολέμηση της άκρας δεξιάς, δίνοντας ζωή στο ευρωπαϊκό όνειρο.

Το ευρωπαϊκό αυτό όνειρο για το οποίο δεσμευόμαστε, πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι χτίστηκε πάνω στα ερείπια του ναζισμού και της μνήμης του Ολοκαυτώματος.

Είναι το όνειρό μας μια ηπείρου απαλλαγμένης από το ρατσισμό και τον αντισημιτισμό. Πρόκειται για το σχέδιο μιας κοινωνίας χτισμένης στην κοινή συμβίωση, πέρα από τα εθνικά σύνορα.

Αλλά για να ενσαρκωθεί εκ νέου αυτό το όνειρο είναι επείγον να τεθεί τέρμα σε δύο δόγματα. Πρώτον, το δόγμα της λιτότητας, το οποίο είναι υπεύθυνο για τρομερές κοινωνικές τραγωδίες, δημιουργώντας τις συνθήκες που εξηγούν την επιτυχία των λαϊκίστικων κομμάτων και το οποίο παγιδεύει το μέλλον της ευρωπαϊκής νεολαίας στην αποπληρωμή του χρέους, σαν να πρέπει να θυσιαστούν ολόκληρες γενιές στο βωμό της αέναης λιτότητας.

Δεύτερον, πρέπει να αντικρουστεί το δόγμα του "ευρωπαϊκού φρουρίου", που ευνοεί την εξάπλωση της αντιμεταναστευτικής ρητορικής και κλείνει τα σύνορα της Ευρώπης, τη στιγμή που η Ευρώπη έχει ανάγκη τη μετανάστευση για να διατηρήσει το θεμελιώδες στοιχείο της ευρωπαϊκής ταυτότητας: το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας.

Είναι πλέον σημαντικό για τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα να ανανεώσουν την επιδίωξη για τη δημοκρατία, την κοινωνική πρόοδο και την προώθηση της ισότητας ανάμεσα στα άτομα και ως προς τους πολίτες που - ακόμη περισσότερο σε περιόδους κρίσης - είναι ο στόχος της φυλετικής και κοινωνικής βίας.

Εάν και η έννοια της Ευρώπης έχει συχνά επικριθεί, πιστεύουμε ακράδαντα ότι πρέπει να εργαστούμε προς μια ισχυρότερη Ευρώπη, πιο γρήγορα, πιο δυναμικά και να δώσουμε πνοή στο ευρωπαϊκό όνειρο. Εάν δεν είμαστε σε θέση να ενσαρκώσουμε το ευρωπαϊκό όραμα, είμαστε καταδικασμένοι στον ίδιο εφιάλτη, στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη».


Πηγή: in.gr

Μπρορεί να εφαρμοστεί ένα αριστερό κυβερνητικό πρόγραμμα μέσα στην ΕΕ;

Η Ελλάδα είναι ενταγμένη εδώ και τριάντα χρόνια στο θεσμικό οικοδόμημα της ΕΟΚ (1981) και μετέπειτα ΕΕ, είκοσι χρόνια στην ενιαία αγορά (1992) και δέκα χρόνια στον ενιαίο νόμισμα (2001). Για κανένα από αυτά τα στάδια ‘ευρωπαϊκής ενσωματώσης’ δεν έγινε, όχι απλά δημοψήφισμα, αλλά ούτε καν ένας αξιοπρεπής δημόσιος διάλογος σχετικά με τις πολύ πρακτικές συνέπειες τους.



Γιώργος Βασσάλος – ερευνητής στο Παρατηρητήριο της Ευρώπης των Πολυεθνικών (CEO)

Μια καθυστερημένη συζήτηση με το πιστόλι στον κρόταφο

Η σχέση της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα το πιο πρακτικό και συμβολικό ‘επίτευγμά’ της, το ενιαίο νόμισμα, μπαίνει στο επίκεντρο της πολιτικής συζήτησης μόλις σήμερα, αφού η χώρα βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα της έκφρασης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στη δεύτερη ισχυρότερη νομισματική ζώνη του πλανήτη, και αφού με τις εντολές της Ευρωπαϊκής Ένωσης συντελέστηκε μέσα σε δύο χρόνια η σημαντικότερη κοινωνικοικονομική οπισθοδρόμηση στη χώρα μας από το Β’ΠΠ, και από τις βιαιότερες στην Ευρώπη. Με λίγα λόγια δηλαδή, χρειάστηκε να μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι, για να ενδιαφερθούμε λίγο για το τι πραγματικά είναι αυτός ο οργανισμός.

Αν και η σημαντικότητα του ζητήματος έχει συνειδητοποιηθεί πολύ περισσότερο από τα προηγούμενα χρόνια, η συζήτηση κυριαρχείται και πάλι από απειλές, αφορισμούς και ιδεοληψίες, και με ελάχιστη πρόνοια για ουσιαστική ενημέρωση και κατανόηση της λειτουργίας και της φύσης της ΕΕ, αλλά και των τωρινών διεργασιών εντός της.

Τα μνημονιακά κόμματα ανάγουν την παραμονή στο Ευρώ και την ΕΕ ως τον απόλυτο στόχο λέγοντας ότι έξοδος ίσον χάος και καταστροφή. Στην ουσία πρόκειται για την τελευταία σανίδα σωτηρίας για τη συνέχιση της αντεργατικής πολιτικής τους, για το τελευταίο ιδεολόγημα με κάποια δημόσια αποδοχή που μπορεί να λειτουργήσει υπέρ της. Ο ενισχυμένος ΣΥΡΙΖΑ επιμένει ότι μια διαμετρικά αντίθετη πολιτική μπορεί να εφαρμοστεί εντός της ΕΕ και να γίνει έναυσμα για να αλλάξει και η ίδια η ΕΕ. Δεν διαψεύδει ωστόσο ξεκάθαρα την αιτίαση ότι έξοδος σημαίνει καταστροφή.

Τόσο τα μνημονιακά κόμματα όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ επικαλούνται ένα υποτιθέμενο ρεύμα πολιτικής αλλαγής που υπάρχει μέσα στην ΕΕ ‘κατά της λιτότητας και υπέρ της ανάπτυξης’, που κάνει πρόσφορο το έδαφος είτε για επαναδιαπραγμάτευση των Μνημονίων είτε για να γίνει ανεκτή μια ενδεχόμενη καταγγελία τους. Τα μνημονιακά κόμματα αυτογελοιποιούνται χρησιμοποιόντας αυτό το επιχείρημα, καθώς η πιο σημαντική από τις λίγες πολιτικές αλλαγές που συμβαίνουν στην Ευρώπη είναι αυτή που συνέβη στη χώρα μας, με την καταβαράθρωσή τους. Ανάγκαζονται δηλαδή να δεχτούν εμμέσως πλην σαφώς ότι η ήττα τους ανοίγει θετικές προοπτικές.

Η μόνη άλλη πρακτική αλλαγή που συνέβη αφορά την προεδρία της Γαλλίας, όπου ανήλθε κάποιος σίγουρα πιο προοδευτικός από το Σαρκοζί. Αυτό όμως από τη μία δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο, κι από την άλλη όσον αφορά πολιτικές όπως η απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και οι ιδιωτικοποιήσεις δεν πρόκεται να αλλάξει και πολύ τα πράγματα.

Η εκτίμηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα ότι η πολιτική κατάσταση στην Ευρώπη αλλάζει προς μια κατεύθυνση εναντίον της λιτότητας είναι εξαιρετικά επιφανειακή. Επικεντρώνεται σε κάποιες εναλλαγές στην κυβέρνηση κάποιων χωρών και δεν εξετάζει την τάση που εκφράζουν οι ριζικές μεταρρυθμίσεις που λαμαβάνουν χώρα στη δομή της ΕΕ με έναν οργασμό νομοθετημάτων, ειδικά μετά την έναρξη της κρίσης στην Ευρώπη.

Ενδεικτικό της πλημελούς πληροφόρησης, με βάση την οποία γίνονται οι συζητήσεις είναι ότι στο εκλογικό του πρόγραμμα για τις 6 Μάη ο ΣΥΡΙΖΑ ανέφερε ότι στην Ιρλανδία ο λαός θα κληθεί με δημοψήφισμα να κρίνει το Σύμφωνο για το Ευρώ. Αυτό που τίθεται στην κρίση του ιρλανδικού λαού δεν είναι το Σύμφωνο για το Ευρώ το οποίο είναι σε ισχύ από το Μάρτιο του 2011, αλλά η πρόσφατη Συνθήκη για τη Σταθερότητα και την Οικονομική Διακυβέρνηση, που περιλαμβάνει το Δημοσιονομικό Σύμφωνο.

Στον παρόν άρθρο θα εξετάσουμε τη δυνατότητα να εφαρμοστούν μέσα στην ΕΕ πολιτικές όχι τρομερά ρηξικέλευθες και επαναστατικές, αλλά κεϋνσιανές ή παλαιάς κοπής σοσιαλδημοκρατικές. Πολιτικές που στον περασμένο αιώνα εφάρμοζε κάθε καπιταλιστική χώρα εάν ήθελε να ξανατονώσει την οικονομία της μετά από μια μεγάλη κρίση ή καταστροφή χωρίς να διαλύσει την κοινωνία της.

Πολλές τέτοιες πολιτικές περιέχονταν στο εκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για την 6η Μαϊου. Αυτό δε λέγεται με σκοπό να αδικήσει το πρόγραμμα αυτό, που περιέχει και πολλά στοιχεία που πάνε πολύ πιο πέρα από έναν ‘κεϋνσιανισμό’ και μπορούν να αποτελέσουν σημεία σύγκλισης της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής αριστεράς: το πέρασμα των βασικών τομέων της οικονομίας υπό δημόσιο έλεγχο και δημοκρατικό σχεδιασμό με αυξανόμενο το ρόλο των εργατικών οργανώσεων στη διαχείρισή τους, είναι μέτρα που βρίσκει κανείς και στα προγραμματικά κείμενα του ΚΚΕ[1] και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ[2] ως πρώτα μέτρα εκκίνησης της διαδικασίας μετάβασης στο σοσιαλισμό.

Αλλά ας πάρουμε κάποιες από αυτές τις πολιτικές, και ας εξετάσουμε κατά πόσο μπορούν να πραγματοποιηθούν εντός Ευρωζώνης και ΕΕ:

Διαγραφή χρέους εντός της Ευρωζώνης και της ΕΕ;
Μετά από απίστευτες παλινωδίες και αντιφατικές δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για το ζήτημα της κατάργησης ή αναδιαπραγμάτευσης των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, ιδίως μετά τις εκλογές, το τοπίο αρχίζει να ξεκαθαρίζει: εάν ο ΣΥΡΙΖΑ ηγηθεί κυβέρνησης θα καταργήσει το υπάρχον μνημόνιο με νομοθέτημα στη βουλή και θα επαναδιαπραγματευτεί τις δανειακές συμβάσεις.[3]

Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας καταργήσει τους όρους των δανειστών θα πάει να διαπραγματευτεί μαζί τους νέους όρους για τη συνέχιση των δανείων που επιδιώκει. Μιλώντας στο Βερολίνο ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι οι Γερμανοί πολίτες ‘δεν μπορεί πια να χρηματοδοτούν με τα χρήματά τους ένα πρόγραμμα το οποίο έχει κριθεί δυο φορές ως αποτυχημένο (…) αλλά πρέπει να οικοδομήσουμε μαζί μια ευρωπαϊκή λύση σε ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα, (…) Αν από την αρχή είχε επιλεχθεί ένα άλλο πρόγραμμα που δεν θα είχε στον πυρήνα του την έννοια της εσωτερικής υποτίμησης, της σκληρής λιτότητας, δεν θα ήταν σκληρά νεοφιλελεύθερο, αλλά θα βασίζονταν στην ανάπτυξη, στη δημιουργία θέσεων απασχόλησης, οι έλληνες θα μπορούσαμε να παράξουμε πλούτο ώστε να μπορέσουμε κάποια στιγμή να αποπληρώσουμε αυτά τα δάνεια τα οποία παίρνουμε από τον γερμανό και την γερμανίδα φορολογούμενο.’[4]

Η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι λοιπόν να συνεχιστεί κάποια μορφή δανείου που θα συνοδεύεται από ένα άλλο οικονομικό πρόγραμμα, ένα καλό μνημόνιο, που θα παρέχει χρηματοδότηση για ανάπτυξη κλπ. Το ερώτημα είναι γιατί οι δανειστές της Ελλάδας θα δεχόντουσαν να συνεχίσουν να τις παρέχουν πόρους για να κάνει ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που τώρα υστερικά απαιτούν από αυτήν.

Η γερμανική κεντρική τράπεζα προειδοποίησε για πρώτη φορά ότι στην περίπτωση που η ‘ελληνική κρίση’ φτάσει σε αδιέξοδο, τα συμφέροντας της Γερμανίας και της Ευρωζώνης θα εξυπηρετηθούν καλύτερα από την έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ. Σύμφωνα με το Ρώυτερς οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης έχουν λάβει οδηγίες από το Γιούρογκρουπ να κάνουν εθνικά πλάνα για την αντιμετώπιση ενός τέτοιου ενδεχομένου.[5]

Ίσως όλοι αυτοί να μπλοφάρουν, αλλά και πάλι είναι δύσκολο κανείς να δει πιο θα είναι το μαγικό ραβδί που θα αλλάξει τη στάση της Τρόικας και των κυβερνήσεων της Ευρωζώνης. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ο Ολλάντ είναι αριστερός και βγάλουμε και το Χριστόφια οι υπόλοιποι είναι δεξιότατοι. Ειδικά εάν η διαπραγμάτευση γίνει με βάση το ‘δεν πρόκειται να βγω από το Ευρώ, σταματώ τα μέτρα λιτότητας και σας ζητώ να συνεχίσετε να μου παρέχετε δάνεια, αλλά για ανάπτυξη’. Όποιος νομίζει ότι έτσι θα απειλήσει τον κ. Σόιμπλε, ¢απλά δεν έχει δει τον κ. Σόιμπλε από κοντά’, όπως είπε ο Κ. Λαπαβίτσας.[6]

Πέρα από το συσχετισμό δυνάμεων, όμως, υπάρχουν και νομικά ζητήματα. Στο εκλογικό του πρόγραμμα ο ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει ‘επιλεκτική διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους είτε βρίσκεται σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, είτε σε κράτη’. Σύμφωνα με το κανονισμό του EFSF όμως εάν ένα κράτος μέλος του δανειοδοτικού αυτού μηχανισμού δεν τηρήσει τις υποχρεώσεις του απέναντι σε ένα άλλο και προκύψει διαμάχη αυτή επιλύεται στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.[7] Μπορεί επίσης να γίνει επίκληση στο άρθρο 4 παράγραφος 3 της Συνθήκης της ΕΕ που προβλέπει την αμοιβαία τήρηση των υποχρεώσεων μεταξύ κρατών μελών.[8] To Ευρωπαϊκό Δικαστήριο μπορεί να επιβάλει πρόστιμα σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ.

Διόλου επαναστατικές ή αριστερές κυβερνήσεις έχουν προχωρήσει σε διαγραφές χρεών και πάντα έρχονται αντιμέτωπες με κάποιου είδους διεθνή έννομη τάξη. Τα πλαίσια στην ΕΕ, ωστόσο, είναι πολύ πιο αυστηρά καθορισμένα και οι ποινές πολύ πιο εύκολο να επιβληθούν.

Περιορισμοί στη μισθολογική πολιτική

Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ προβλέπει την επαναφορά του κατώτατου μισθού εκεί που τον όριζε η Εθνική Συλλογική Σύμβαση. Αυξήσεις στους μσθούς περιέχει και το πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενώ το ΚΚΕ μιλά και για ‘αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή στους μισθούς’. Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά και για λειτουργία της ελεύθερης συλλογικής διαπραγμάτευσης παντού.

Το νομοθετικό πακέτο για την οικονομική διακυβέρνηση της ΕΕ, όμως, που εγκρίθηκε το Φθινόπωρο του 2011 και έχει ήδη τεθεί σε εφαρμογή, θέτει όρια στο ποια μπορεί να είναι η εξέλιξη των μισθών και αντικειμενικά περιορίζει το πεδίο της ‘ελεύθερης’ συλλογικής διαπραγμάτευσης. Το νομοθέτημα αυτό, από τη μια, αυστηροποίησε το Σύμφωνο Σταθερότητας, αλλά εισήγαγε και μια νέα διαδικασία επιτήρησης ορισμένων μακρο-οικονομικών μεγεθών.

Ένα από αυτά είναι η εξέλιξη του ‘κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος’: ο λόγος της ονομαστικής αμοιβής του εργαζόμενου ως ποσοστό του ΑΕΠ ανά εργαζόμενο δεν πρέπει να αυξάνεται πάνω από +9% μέσα σε τρία χρόνια για τις χώρες της Ευρωζώνης και πάνω από +12% για τα υπόλοιπα κράτη μέλη της ΕΕ. Επειδή όμως συγρίνουμε ονομαστικές αμοιβές με πραγματικό ΑΕΠ, όταν το ΑΕΠ πέφτει το «κόστος εργασίας» ως ποσοστό του μεγαλώνει ακόμα κι αν η αγοραστική δύναμη των μισθών ή και οι ίδιοι οι ονομαστικοί μισθοί πέφτουν. Ο εντελώς αντεργατικός τρόπος που έχει σχεδιαστεί ο δείκτης αυτός εξηγεί γιατί με βάση τους πρώτους αριθμούς που δημοσίευσε η Επιτροπή, οι μισθοί σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Ρουμανία, όπου έχουν ήδη υποστεί σφαγή, πρέπει να πέσουν κι άλλο. Οκτώ συνολικά χώρες φαίνεται παραβιάζουν το όριο του 9% ή 12%, μεταξύ των οποίων η Φινλανδία, ενώ Αυστρία, Δανία και Βρετανία βρίσκονται πολύ κοντά στο όριο. Ο δείκτης αυτός θα συνυπολογίζεται σωρευτικά με τους υπόλοιπους εννιά για την έκδοση συστάσεων ή προστίμων αλλά σίγουρα θα εξασκήσει τρομερή πίεση στις συλλογικές διαπραγματεύσεις και θα αυξήσει την πίεση στις κυβερνήσεις να επιβάλουν συμπίεση των μισθών. Βλέπουμε δε ότι τα πλαίσια μέσα στην Ευρωζώνη είναι ακόμα πιο ασφυκτικά.[9]

Με βάση το ‘οικονομικό εξάμηνο’ (μια τροποποίηση στο Σύμφωνο Σταθερότητας που έγινε το 2010), οι χώρες πρέπει κάθε Απρίλη να καταθέτουν το ετήσιο πρόγραμμά τους για οικονομικές μεταρρυθμίσεις, επί του οποίου κάνει υποδείξεις η Κομισιόν. Σε μια σειρά από χώρες πέρυσι έγινε σύσταση για ‘αποκέντρωση’ των συλλογικών διαπραγματεύσεων, κατάργηση της τιμαριθμικής προσαρμογής των μισθών (ή στοιχείων της), η απελευθέρωση των απολύσεων και η μείωση του ελάχιστου μισθού κλπ. (Βέλγιο, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Κύπρος, Λουξεμβούργο). Οι προτάσεις της Κομισιόν συνέπεσαν με τις ιδέες της της ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας βιομηχάνων BusinessEurope [10]. Με το Σύμφωνο για το Ευρώ οι κυβερνήσεις έχουν δεσμευτεί ότι θα φροντίζουν η εξέλιξη των μισθών να συνδέεται με τις διακυμάνσεις της ανταγωνιστικότητας της κάθε οικονομίας.

Ιδού λοιπόν σε ποιο πλαίσιο και με βάση ποια κριτήρια καθορίζονται οι μισθοί στην Ευρώπη του 2012 υπό την απειλή προστίμου για τις χώρες που ανέχονται ‘υπερβολικούς’ μισθούς και δυστυχώς καθόλου με βάση το κόστος διαβίωσης, την οικογενειακή κατάσταση, και την αξιοπρέπεια του εργαζόμενου, όπως προβλέπει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά θέλουμε όλοι οι αριστεροί. Ακόμα κι αν καταργηθεί το μνημόνιο, η Ελλάδα θα υπόκειται σε αυτούς τους κανονισμούς για την οικονομική διακυβέρνηση.

Με βάση τον προτεινόμενο κανονισμό Μόντι ΙΙ μάλιστα (από το όνομα του μη εκλεγμένου Ιταλού πρωθυπουργού και πρώην συμβούλου της Επιτροπής), επιχειρείται να περιοριστεί δραστικά το δικαίωμα στην απεργία στις χώρες της ΕΕ. Ο κανονισμός θα δώσει νομική βάση στα εθνικά δικαστήρια για να κηρύσουν απεργίες παράνομες με βάση το θολό κριτήριο της αναλογικότητας σκοπού και τρόπου δράσης. Πολλές κυβερνήσεις, όπως οι σκανδιναβικές, έχουν δηλώσει τη διαφωνία τους, καθότι κάτι τέτοιο θα ανέτρεπε συλλήβδην τα συστήματα τους που βασίζονται σε ισχυρές κλαδικές διαπραγματεύσεις με ευρεία χρήση της απειλής για απεργία. Έτσι λοιπόν ενδέχεται ο κανονισμός αυτός να μην περάσει τώρα. Η βούληση όμως της Κομισιόν να τελειώνει και με τις απεργίες είναι δεδομένη.

Έλεγχος των προϋπολογισμών από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών

Όπως συνηθίζεται στα αριστερά και προοδευτικά προγράμματα, έτσι και στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ προβλέπονται εκτεταμένες δημόσιες δαπάνες σε υγεία, παιδεία, έρευνα, στο ασφαλιστικό σύστημα, στην απεξάρτηση κα. Στο πλαίσιο της ΕΕ όμως τα περιθώρια για δαπάνες γίνονται ασφυκτικά λόγω των κανόνων για το έλλειμα.

Αναφέραμε παραπάνω της αυστηροποίηση του Συμφώνου Σταθερότητας που επήλθε με το νομοθέτημα για την Οικονομική Διακυβέρνηση: οι διαδικασίες για την επιβολή χρηματικής ποινής αυτοματοποιήθηκαν και αυτή επιβάλεται με το που η χώρα ξεπεράσει το προβλεπόμενο όριο του 3%. Δύο ακόμα στοιχεία έρχονται να προστεθούν :

- Με δεύτερο νομοθέτημα για την οικονομική διακυβέρνηση (προσχέδιο της 23 Νοεμβρίου 2011) τα κράτη θα καταθέτουν πλέον και τους πρόχειρους προϋπολογισμούς, τους οποίους θα διορθώνει η Κομισιόν

- Με βάση τη νέα Συνθήκη με το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, οι χώρες θα πρέπει να δέχονται επιπλέον οικονομικό πρόγραμμα σε περίπτωση που ξεπερνάνε το 3%.

- Έχουν συνταγματική υποχρέωση να τηρούν και ένα νέο όριο 0,5% ‘διαρθρωτικού’ ελλείματος (δηλ. το έλλειμα αν δεν υπήρχε ύφεση)

Αυτή τη στιγμή το όριο ελλείματος του 3% ξεπερνάνε 14 από τις 17 χώρες της Ευρωζώνης.

Η αύξηση των δαπανών ειδικά στην αρχή μια διαφορετικής οικονομικής πορείας για ένα τόπο συνήθως επιφέρει την αύξηση των ελλειμάτων και αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό. Η ίδια η Συνθήκη της ΕΕ ωστόσο καθιερώνει πλέον τη λιτότητα ως αιώνια πολιτική.

Εθνικοποίησεις – Κοινωνικοποιήσεις στο βασίλειο του ανταγωνισμού;

Η οικονομική πολιτική στην ΕΕ ‘ασκείται σύμφωνα με την αρχή της οικονομίας της ανοιχτής αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό’ (άρθρο 119) και πρέπει να ‘έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση της ανταγωνιστικής ικανότητας των επιχειρήσεων·’ (Άρθρο 32)

Ο ανταγωνισμός δεν πρέπει να νοθεύεται από κανενός είδους κρατική παρέμβαση. Το άρθρο 107 της Συνθήκης της ΕΕ ορίζει ότι: ‘ενισχύσεις που χορηγούνται υπό οποιαδήποτε μορφή από τα κράτη ή με κρατικούς πόρους και που νοθεύουν ή απειλούν να νοθεύσουν τον ανταγωνισμό διά την ευνοϊκής μεταχειρίσεως ορισμένων επιχειρήσεων ή ορισμένων κλάδων παραγωγής είναι ασυμβίβαστες με την εσωτερική αγορά’.

‘Τα κρατικά μονοπώλια εμπορικού χαρακτήρα’ μπορούν να υπάρχουν μόνο ‘κατά τρόπο, ώστε να αποκλείεται, ως προς τους όρους εφοδιασμού και διαθέσεως, οποιαδήποτε διάκριση μεταξύ΄ντόπιων και ξένων εταιρειών και υπηκόων.’ (άρθρο 37)

Αυτά ισχύουν ως γενικές αρχές και θα έθεταν εμπόδια σε κάθε εθνικοποίηση στρατηγικού κλάδου (φυσικού μονοπωλίου) που θα επιχειρούσε μία προοδευτική ή αριστερή κυβέρνηση.

Πέρα όμως από αυτούς του γενικούς κανόνες υπάρχουν και οι κανονισμοί απελευθέρωσης συγκεκριμένων κλάδων όπως:


- οι χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες

- η ενέργεια

- οι τηλεπικοινωνίες

- οι σιδηρόδρομοι

- τα ταχυδρομεία


Ο έλεγχος των βασικών μετοχικών πακέτων και άρα και της διοίκησης μεγάλων εταιρειών από τα κράτη δεν απαγορεύεται, αλλά η οργάνωση τους ως κρατικά μονοπώλια ναι. Κάθε κλάδος βρίσκεται σε διαφορετικό στάδιο απελευθέρωσης, με τον τραπεζικό τομέα να προηγείται, καθώς η διαδακασία στην ΕΕ προχώρησε παράλληλα με την απελευθέρωση των υπηρεσιών στα πλαίσια του ΠΟΕ. Τα ταχυδρομεία και οι σιδηρόδρομοι αρχίζουν τώρα μόλις να απελευθερώνονται. Στο στάδιο ανάπτυξης όπου είναι τώρα το οικονομικό σύστημα, το τεχνητό σπάσιμο κλάδων που έχουν φυσικά συγκεντροποιηθεί δε θα βοηθήσει καθόλου την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων παρά μόνο την κερδοφορία αυτών που θα έχουν πρόσβαση στην εξασφάλιση μεριδίων της αγοράς.

Ένα κάρο διατάξεις της ΕΕ θα παραβιάζονταν εάν μία χώρα αποφάσιζε να φέρει το συντριπτικό κομμάτι του χρηματοπιστωτικού συστήματος υπο δημόσιο έλεγχο με διαφάνεια και κοινοβουλευτικό και εργατικό έλεγχο (όπως αναφέρεται στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ). Βέβαια καμία σχέση δεν θα είχε ένα τέτοιο μέτρο με την αγορά από το κράτος του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών μιας τράπεζας, όπως έχουν κατ’επανάληψη κάνει τα ευρωπαϊκά κράτη από το 2008 για να σώσουν τις ιδιωτικές τράπεζες. Η χώρα αυτή δε θα μπορούσε να απαγορεύσει σε ξένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα να εγκατασταθούν και να ανταγωνιστούν με το εθνικοποιημένο σύστημα. Η ελευθερία της εγκατάστασης και παροχής υπηρεσιών εντός ΕΕ είναι δεδομένη. Το εθνικοποιημένο σύστημα θα αντιμετώπιζε επίσης πολλά προβλήματα με τη χρηματοδότησή του αφού οι όροι για την παροχή κρατικών εγγυήσεων είναι εξαιρετικά αυστηροί (πχ. Οδηγία 2006/48).

Σε περίπτωση χρεοκοπίας και εθνικοποίησης του τραπεζικού συστήματος, η εγκαθίδρυση περιορισμού ή απαγόρευσης εξόδου κεφαλαίων θα παραβίαζε μία από τις τέσσερις βασικές θεμελιώδεις ελευθερίες της ΕΕ τουτέστιν την ελευθερία κίνησης κεφαλαίων.[11]Το προηγούμενο σαββατοκύριακο, οι αρχές της Φραγκφούρτης χρησιμοποίησαν και το επιχείρημα της παρεμπόδισης της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων για να απογεορεύσουν τις διαδηλώσεις κατά της ΕΚΤ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έχει ήδη ντε φάκτο δώσει προτεραιότητα στο σεβασμό της ελευθερίας αυτής σε βάρος βασικών δικαιωμάτων όπως αυτό της απεργίας.


Δια ροπάλου απαγόρευση του προστατευτισμού

Απορία προκαλεί η διαπίστωση στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ότι ‘η ενιαία αγορά και το ενιαίο νόμισμα κατάργησαν κάθε δυνατότητα προστασίας της εγχώριας παραγωγής, είτε με δασμούς είτε με τη νομισματική πολιτική και επέβαλαν τον πιο άγριο ανταγωνισμό’ με συνέπεια ‘στις πιο αδύναμες χώρες σα την Ελλάδα, η αποβιομηχάνιση και η καταστροφή ολόκληρων κλάδων της παραγωγής’ να είναι ραγδαίες. Παρά την έλλειψη αρκούντος δημοσίου διάλογου ο Συνασπισμός είχε σίγουρα υπόψη του αναλύσεις που με ακρίβεια προβλέποντας τα αποτελέσματα αυτά τόσο πριν την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ και την είσοδο στην Ενιαία Αγορα το 1992 όσο κι πριν την είσοδο στο Ευρώ το 2001. Παρόλαυτα τα στήριξε και τα δύο.

Και τώρα πάντως δεν προτείνει την ανάκτηση κάποιων προστατευτικών μέτρων καθότι αυτά φυσικά θα παραίβεναν θεμελιώδεις αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ενδιαφέρουσες είναι και οι προτάσεις του για την αναδιάρθρωση της αγροτικής παραγωγής με ‘τρόφιμα υψηλής ποιότητας’ για την εγχώρια κατανάλωση, κάτι που σίγουρα θα προσέκρουε στις ποσωστόσεις ανά έιδος και τον όλο σχεδιασμό της ΚΑΠ.


Ποιος δρόμος για την Ευρώπη των λάων και των εργαζομένων;


Για να παραβιάσει τις Συνθήκες και τη νομοθεσία της ΕΕ, μια κυβέρνηση δε χρειάζεται να προωθήσει αποφασιστικά τον εργατικό έλεγχο, να υποβοηθήσει τη δημιουργία λαϊκών θεσμών και να βασιστεί σε αυτούς, να στοχεύει σε κοινωνικοποιήσεις και στην εμπέδωση του δημοκρατικού σχεδιασμού. Αρκεί να θέλει απλά να κρατικοποιήσει κάποιους τομείς που αιμοραγούν την οικονομία της, να προσπαθήσει να προστατέψει την εγχώρια παραγωγή, ν’αυξήσει του μισθούς, τις δημόσιες επενδύσεις και να σταματήσει τη διαρροή κεφαλαίων. Αρκεί να θέλει να εξασκήσει μια οικονομική πολιτική που να υπάγεται σε κάποιου είδους λαϊκή κυριαρχία όπως αυτή ορίζεται στα αστικά συντάγματα, και να μη δέχεται αμάσητες τις επεξεργασίες της πάνσοφης Κομισιόν που ετοιμάζονται αγκαλιά με τις ισχυρότερες κυβερνήσεις και τους λομπίστες των πολυεθνικών.

Αν μία κυβέρνηση επιχειρήσει να εφαρμόσει τα μισά μέτρα από αυτά που είναι στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ (δεν μιλάμε καν γι’αυτά που είναι σε αυτό του ΚΚΕ ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) θα έχει να αντιμετωπίσει έναν αρμαγεδώνα προστίμων για κάθε λογής παραβιάσεις κανόνων ελλείματος, ανταγωνισμού, κρατικών ενισχύσεων, εμποδίων στην ολοκλήρωση της εσωτερικής αγοράς, ‘υπέρογκων’ μισθών κ.ο.κ. Επίσης θα μπορούσαν να διακοπούν οι ροές από τα ταμεία συνοχής και γεωργίας – που σε μη αμηλητέο βαθμό πρόκειται για φόρους Ελλήνων πολιτών που επιστρέφουν μέσω ΕΕ - λόγω ελλειμάτων σε περιφερειακό επίπεδο, όπως έγινε με την Ουγγαρία.[12]

Θα μπορούσε βέβαια σε αυτή την περίπτωση η κυβέρνηση να ακολουθήσει στάση απειθαρχείας μην πληρώνοντας τα πρόστιμα, και ακολουθώντας τις πολιτικές που θέλει καλώντας σε διμερές επίπεδο και άλλες χώρες να τις ακολουθήσουν και να συνεργαστούν (έχοντας φυσικά αποχωρήσει από το Ευρώ). Ένα κομμάτι της αριστερής γαλλικής καμπάνια για το Όχι στο Ευρω-σύνταγμα το 2006 έχει περιγράψει αναλυτικά πώς θα μπορούσε να μοιάζει μια τέτοια τακτική.[13] Πρόκειται για μια τακτική πρόκλησης κρίσης μέσα στην ΕΕ, ελπίζοντας στην απόσπαση συμμάχων. Αν ωστόσο δε δουλέψει σε σύντομο χρονικό διάστημα, η συνεχιζόμενη ένταξη μόνο προβλήματα θα προκαλεί στην εν λόγω κυβέρνηση.

Σε κάθε περίπτωση, όταν η σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ φωνάζει ότι θα αναδιαπραγματευτεί το Δημοσιονομικό Σύμφωνο για όλη την Ευρώπη και θα γίνει η απαρχή για την αλλαγή πλεύσης σε όλη την Ευρώπη, οφείλουμε να πούμε ότι δεν πατάει στο έδαφος. Μετά το ξέσπασμα της κρίσης, η ΕΕ ενέτεινε τη διαδικασία αντιδραστικοποίησης της σε όλα πεδία (οικονομία, κοινωνία, δημοκρατία, μυστικότητα, κλπ.) και η εκλογή Ολλάντ δεν άλλαξε τίποτα σε αυτό. Η αλλαγή πλεύσης θα γίνει μόνο αν υπάρξουν κινηματικές διεργασίες ανάλογες με αυτές που υπήρξαν στην Ελλάδα τα δύο τελευταία χρόνια, αλλά περισσότερο οργανωμένες και στοχευμένες, και αν γίνεται πριν οι άνθρωποι και σε άλλες χώρες πούνε το ψωμί, ψωμάκι.

Το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης των λαών, των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης είναι πολύ θεμιτό και ίσως και στοιχείο ταυτότητας του διεθνισμού της αριστεράς που αντιτίθεται στον εθνικισμό που όλο περισσότερο συγκλίνει με το νεοφιλελευθερισμό στο επίπεδο της ιδεολογίας. Είναι ωστόσο ματαιοπονία να υπολογίζει κανείς ότι η υπάρχουσα δομή μπορεί να μεταμορφωθεί σε κάτι έστω και κατ’υποψίαν σοσιαλιστικό. Γιατί να κάτσει κανείς να αλλάξει ένα ένα όλα τα άρθρα και τους κανονισμούς που είδαμε παραπάνω;

Εάν υπάρχει συσχετισμός να ξεκινήσει μια πραγματική συνεργασία των ευρωπαϊκών (και γιατί όχι και άλλων γειτονικών) λαών σε διαφορετικές βάσεις και υπό την ηγεμονία της εργατικής τάξης, τότε μάλλον θα ήταν πιο κατάλληλη η ίδρυση από το μηδέν ενός οργανισμού. Η ιστορία της ΕΕ μας δείχνει ξεκάθαρα ότι ο σαν οργανισμός έχει τα συμφερόντα του κεφαλαίου στο DNA της.[14]

Η προτεραιότητα παραμένει στην κατάργηση των αντιλαϊκών μέτρων εκεί που είμαστε και την εκκίνηση αντίστροφης πορείας που μόνο η δράση στους χώρους δουλειάς και στο δρόμο μπορεί να εγγυηθεί. Η διατήρηση απολετεσματικών δίαυλων επικοινωνίας με τα κινήματα στις άλλες χώρες έχει επίσης ιδιαίτερη σημασία.

Πηγή http://www.prin.gr/2012/05/europeanunion.html

[1] ‘Η διεκδίκηση και υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα επιχειρήσεων και τομέων στρατηγικής σημασίας (έρευνα, τεχνολογία, μεταφορές, τηλεπικοινωνίες, ενέργεια, τράπεζες, ορυκτός πλούτος). Απεξάρτησή τους από μονοπωλιακές δεσμεύσεις, προώθηση ουσιαστικού κοινοβουλευτικού και λαϊκού ελέγχου.’ Αναφέρει το πρόγραμμα του ΚΚΕhttp://www.kke.gr/15o_synedrio/to_programma_toy_kke#%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%85%CE%B8%CF%8D%CE%BD%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82


[2] Εκλογική Διακήρυξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, 29 Απριλίου 2012http://www.antarsya.gr/node/239


[3] ‘η ακύρωση των Μνημονίων θα συνοδευτεί και από τη διεκδίκηση, που θα την θέσουμε εξαρχής, αναδιαπραγμάτευσης, συνολικά, του χρέους, προκειμένου να διαγραφεί το μεγαλύτερο μέρος του.’ Π. Λαφαζάνης στο Βήμα FM, 18 Μαϊου http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=7873:lafazanis-vima-fm&catid=81:kivernisi&Itemid=198

[4]ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ ΑΠΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ: ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΠΕΡΝΑΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣhttp://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=7922:2012-05-21-18-58-47&catid=83:aristera&Itemid=200






[5]http://www.guardian.co.uk/business/2012/may/23/eurozone-crisis-france-germany-divide


[6] http://www.zougla.gr/blog/article/536682


[7] Αν είναι μεταξύ κράτους μέλους και του EFSF επιλύεται σε Λοουξεμβουργιανό δικαστήριο με βάση το αγγλικό δίκαιο! EFSF Framework Agreement http://www.efsf.europa.eu/about/legal-documents/index.htm


[8] Ενοποιημένη απόδοση της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση και της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης http://eur-lex.europa.eu/JOHtml.do?uri=OJ:C:2010:083:SOM:EL:HTML


[9]http://ec.europa.eu/economy_finance/economic_governance/documents/alert_mechanism_report_2012_en.pdf


[10] Face aux lobbys européens - Yiorgos Vassalos, chercheur au Corporate Europe Observatory http://www.adequations.org/spip.php?article1776


[11] Οι άλλες είναι η ελευθερία κίνησης εργαζομένων, αγαθών και υπηρεσιών.


[12] Commission proposes to suspend €495 million of Cohesion Fund for Hungary for 2013 for failure to address excessive deficithttp://europa.eu/rapid/pressReleasesAction.do?reference=IP/12/161


[13] Aurélien Bernier et le M’PEP: Désobéissons à l’Union européenne!

[14] Δείτε το τελευταίο κομμάτι σε αυτό το άρθρο ‘Ευρώπη των αφεντικώναπό τα γεννοφάσκια της-Eλεγχόμενη από τις πολυεθνικές’http://aristerovima.gr/details.php?id=2954
Επίσης: Europe Inc. in crisis - the EU's alliance with big business is a dead-end http://www.corporateeurope.org/publications/europe-inc-crisis-eus-alliance-big-business-dead-end

Τσοχατζόπουλος - Επιχείρηση MίζεS 300

Από τ΄ Ανώγεια …στα κατώγεια!

Άκης Τσοχατζόπουλος και Γιάννης Σμπώκος,”κολλητοί” συνεργάτες όσο ο πρώτος ήταν ΥΕΘΑ και ο δεύτερος επικεφαλής της Διεύθυνσης Εξοπλισμών...


Μαζί έκαναν την “επιχείρηση S 300”,αλλά όπως φαίνεται από τις σημειώσεις του κρατούμενου πλέον Άκη Τσοχατζόπουλου κι άλλα πολλά.
Όταν άρχισαν οι έρευνες της Δικαιοσύνης οι δύο άνδρες απομακρύνθηκαν.
Οι φήμες για όσα τώρα αναφέρει στις σημειώσεις του ο Τσοχατζόπουλος,κυκλοφορούσαν ευρέως στα δημοσιογραφικά γραφεία.Αλλά κανείς δεν πίστευε τότε ότι ο Τσοχατζόπουλος θα κατέληγε στη φυλακή και θα “μίλαγε’ μέσω των ημερολογίων του.Γιατί όσοι προσπαθούν να εξηγήσουν πως ένας πολιτικός με την πείρα του πρώην ΥΕΘΑ άφησε τόσα πολλά …γραπτά. Άλλοι αποδίδουν τις σημειώσεις στην πολύ άσχημη ψυχολογική του κατάσταση αλλά πολλοί υποστηρίζουν ότι ο Τσοχατζόπουλος άφησε τις σημειώσεις για να εμπλέξει τον πρώην στενό συνεργάτη του ,το Γ.Σμπώκο. Δεν είναι μυστικό ότι τον κατηγορεί ότι πολλά από τα στοιχεία που δίνονταν κατά καιρούς εναντίον του στη δημοσιότητα προέρχονταν από τον “Ανωγειανό”. Αλήθεια ή ψέμματα,σύντομα θα το μάθουμε.
Η χιονοστιβάδα των αποκαλύψεων δεν μαζεύεται.




Ούτε ένα ούτε δύο αλλά 80 εκατομμύρια ευρώ φέρεται να ζητά πίσω ο προφυλακισμένος Άκης Τσοχατζόπουλος από τον πρώην συνεργάτη του Γιάννη Σμπώκο,όπως τουλάχιστον ερμηνεύονται οι σημειώσεις που περιέχονται στο ιδιόχειρο ημερολόγιό του.




Σύμφωνα με την εφημερίδα Πρώτο Θέμα, το μαύρο χρήμα προοριζόταν για μίζες που όμως δεν έφτασαν ποτέ στον παραλήπτη τους, αφού παρακρατήθηκαν από το ενδιάμεσο πρόσωπο των συναλλαγών που δεν είναι άλλο από τον πρώην γενικό διευθυντή Εξοπλισμών Γιάννη Σμπώκο, γράφει η iefimerida.
Σύμφωνα με τον πρώην υπουργό, ο Γιάννης Σμπώκος έλαβε μεγάλα ποσά από προμήθειες, τα μετέφερε στο εξωτερικό, τα διαχειρίστηκε και τα κατέχει μέχρι σήμερα χωρίς να τα επιστρέψει παρά τις συνεχείς εκκλήσεις του.
Αναλυτικά, στο ιδιόχειρο σημείωμα του πρώην υπουργού Εθνικής Αμύνης προσδιορίζεται για πρώτη φορά το ύψος των ωφέλιμων που πρέπει να παραλάβει από το Γιάννη Σμπώκο.
«Οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται» ζητώντας 950.000 ευρώ που πρέπει να «επιστραφούν σε αυτούς που περιμένουν την αποστολή τους από τον Ιανουάριο!»
Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, ο Άκης Τσοχατζόπουλος χρησιμοποιούσε τα μαθηματικά σύμβολα του μεγαλύτερου και του ίσου με το ποσό των 80 εκατ. ευρώ.
Σε άλλη του επιστολή, ο πρώην υπουργός αναφέρει, «…έχουν πλέον ωριμάσει όλοι οι όροι και οι προϋποθέσεις ασφαλούς υλοποίησης, να ρυθμιστεί άμεσα, ουσιαστικά και δίκαια η εκκρεμότητα, που εσύ προσωπικά έχεις απέναντι μου» και υπενθυμίζει στο Γιάννη Σμπώκο τη δέσμευση που έχει στο πρόσωπό του «βέβαια, στη βάση της γενικής δέσμευσης σου απέναντί μου από το 1999, να διακινήσεις και να διαχειριστείς στο όνομά μου με ασφάλεια το σύνολο των θεμάτων μας, προχώρησες όλα αυτά τα χρόνια χωρίς συνεννόηση, απολογισμό ή σχεδιασμό».
Σε άλλη σημείωση, ο Άκης Τσοζατζόπουλος, απογοητευμένος γράφει, «αν δεν πληρώσω τώρα τους δανειστές, τους πιστωτές, τους δικηγόρους, τους συνεργάτες, την οικογένεια, τέλος» ενώ συνεχίζει, «δεν έχετε δικαιολογία τελικά να με καταδικάσετε σε εξαφάνιση, σε εξαθλίωση».







«Ο ειρηνικός δρόμος είναι ο μόνος στον οποίο θα κινηθούμε» πρόσθεσε ο κ. Τσοχατζόπουλος και κατέληξε: «Όμως, έχουμε υποχρέωση να διαμορφώσουμε τις καλύτερες προϋποθέσεις, ώστε αυτός ο δρόμος να είναι αξιόπιστος».Ο κ. Κληρίδης τόνισε ακόμη οτι η Εθνική Φρουρά έχει σήμερα εξοπλιστεί κατά τρόπο που μπορεί να αντιμετωπίσει τις ανάγκες που μπορεί να δημιουργηθούν σε περίπτωση έντασης.




http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2012/05/blog-post_259.html
http://news.in.gr/greece/article/?aid=128999

Read more: http://pentaliotis.blogspot.com/2012/05/ms-300.html#ixzz1wAItilSt

Χάγκεν Φλάισερ: Έφτασε η ώρα της πνευματικής αντεπίθεσης

Ο Χάγκεν Φλάισερ με φοιτητές του στο ναζιστικό στρατόπεδο του Μπούχενβαλτ, το 2010, στην 65η επέτειο από την απελευθέρωση. Πολλές επίσημες αντιπροσωπείες κρατών βρέθηκαν εκείνη την ημέρα στο χιτλερικό κολαστήριο. Η Ελλάδα απουσίαζε.

“Ως ιστορικός που 40 χρόνια ασχολούμαι με τη ζοφερή περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τις έως σήμερα ποικιλόμορφες συνέπειές της, μετά το υψηλό ποσοστό της Χρυσής Αυγής στις εκλογές της 6ης Μαΐου, αισθάνομαι πως οφείλω να δράσω”. Ο γνωστός ιστορικός Χάγκεν Φλάισερ, δεν άφησε τον χρόνο να κυλήσει. Και μ’ αυτή τη φράση απευθύνει το κάλεσμά του, τόσο προς τη φοιτητική όσο και προς την ακαδημαϊκή κοινότητα για την εκδήλωση που οργανώνει μεθαύριο Τρίτη 29 του μηνός (6-9 μ.μ.) στο αμφιθέατρο 315 του κεντρικού κτηρίου της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Όσοι βρεθούν στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου θα έχουν την ευκαιρία να ακούσουν τρεις επιζώντες του Ολοκαυτώματος, την κυρία Ροζίνα Ασέρ Πάρδο και τους κυρίους Ισαάκ Μιζάν και Αλέξανδρο Σιμχά, να μιλούν για την εμπειρία τους στη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.

Γεννημένος στη Βιέννη, σε μια πατρίδα που έχει σημαδευτεί βαθιά από τον ναζισμό, σπουδασμένος στο Βερολίνο, εγκατεστημένος στην Ελλάδα από το 1977 και Έλληνας πολίτης από το 1985, ο Χάγκεν Φλάισερ διδάσκει την ιστορία του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου στα ελληνικά πανεπιστήμια περισσότερα από 35 χρόνια. Έχει κάθε λόγο να ανησυχεί για την ενδυνάμωση της Χρυσής Αυγής. Με αφορμή την εκδήλωση συζητήσαμε με τον γνωστό ιστορικό, ομότιμο καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

* Τι σας οδήγησε να αναλάβετε αυτή την πρωτοβουλία; Υπάρχει έλλειμα ιστορικής γνώσης στους φοιτητές;

Δυστυχώς υπάρχει μεγάλο έλλειμμα. Το σύνθημα “Τι Παπάγος τι Πλαστήρας” δεν είναι σύνθημα μιας άλλης εποχής, αλλά σε μεγάλο βαθμό αντανακλά το επίπεδο των γνώσεων πολλών φοιτητών σήμερα. Το πολύ πολύ να ξέρουν μια συνοικία που λέγεται Παπάγου, αλλά δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τη μία προσωπικότητα από την άλλη. Ειδικά στα ξενόγλωσσα τμήματα, στα οποία είχα αναλάβει κάποτε τη διδασκαλία της σύγχρονης Ιστορίας, το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο. Υπάρχουν φοιτητές που έχω κόψει οκτώ φορές.

* Υπάρχει πρόβλημα στο Πανεπιστήμιο;

Ευτυχώς στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών δεν έχουμε δείγματα φοιτητών ενταγμένων στη Χρυσή Αυγή τουλάχιστον προς το παρόν δεν έχουν εκδηλωθεί.

* Πρωτοβουλίες σαν τη δική σας αρκούν;

Φυσικά δεν αρκούν. Έχουμε ήδη αποκτήσει πρόσβαση στο παγκοσμίως μεγαλύτερο οπτικοακουστικό αρχείο του Ιδρύματος Shoah, που περιλαμβάνει 52.000 συνεντεύξεις επιζώντων του ολοκαυτώματος. Ήδη μεταπτυχιακοί φοιτητές μου βρίσκουν εκεί πολύτιμο υλικό για την έρευνά τους. Όμως χρειάζονται πάρα πολλές άλλες τέτοιες πρωτοβουλίες και σε ατομικό και ιδίως σε κρατικό επίπεδο γιατί είναι πολύ λίγα τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας που έχουν ειδικευτεί πάνω στα ζητήματα της εποχής του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, του ναζισμού και του φασισμού. Από φέτος που έγινα ομότιμος και διδάσκω μόνο μεταπτυχιακά σεμινάρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, δεν υπάρχει άλλος συνάδελφος με τη συγκεκριμένη ειδίκευση για την προπτυχιακή διδασκαλία.

* Στα 35 χρόνια που βρίσκεστε στην Ελλάδα και στην ακαδημαϊκή κοινότητα τι διαπιστώνεται για το ελληνικό πανεπιστήμιο και ως προς το επίπεδο της εκπαίδευσης αλλά και ως προς αυτό των φοιτητών;

Το μεγάλο πρόβλημα είναι να αφαιρέσεις τις “κακές” συνήθειες που έχουν αποκτήσει τα παιδιά από το σύστημα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Να αποβάλουν δηλαδή την παπαγαλία και να αποκτήσουν το θάρρος της ανεξάρτητης, της κριτικής γνώμης. Γι’ αυτόν τον σκοπό πρέπει να αυξηθεί ο αριθμός των σεμιναρίων, επειδή μέσω αυτών προσφέρεται η δυνατότητα για έρευνα, κυρίως όμως δίνεται η ευκαιρία και οι αφορμές ώστε τα παιδιά να γοητευτούν, να αγαπήσουν το αντικείμενο της ιστορίας. Θα έπρεπε να αλλάξει η προσέγγιση της διδασκαλίας της ιστορίας στα ελληνικά σχολεία παρ’ όλο που γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι αυτό με τις υπάρχουσες δομές.

* Σας φοβίζει η άνοδος της Χρυσής Αυγής και η αποδοχή που φαίνεται να απολαμβάνει από ευρύτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας;

Παρόλο που τις τελευταίες μέρες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν να μειώνονται τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής, ο κίνδυνος είναι υπαρκτός. Μην ξεχνάμε ότι υπάρχει και υπήρχε πάντα ένα σταθερό ποσοστό νοσταλγών της χούντας το οποίο δεν το γνωρίζαμε ακριβώς επειδή οι συγκεκριμένοι ψηφοφόροι διαχέονταν σε άλλα κόμματα με το σκεπτικό ή τον φόβο της χαμένης ψήφου. Όπως δείχνουν οι σχετικές έρευνες δημοσκοπικών εταιρειών και συγκεκριμένα του πολιτικού επιστήμονα Παναγιώτη Καφετζή, υπάρχει από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 ένα σταθερό ποσοστό πάνω από 40% των ψηφοφόρων που δηλώνει ότι η χούντα έκανε και καλό ή μόνο καλό στην ελληνική κοινωνία.

* Η άνοδός της, κατά τη γνώμη σας, οφείλεται μόνο στην άγνοια ή συνδέεται και με στοχευμένη προσπάθεια αναθεώρησης της ιστορίας;

Δυστυχώς ισχύουν και τα δύο. Η άγνοια και η παραπληροφόρηση αποτελούσαν πάντα τον καλύτερο συνδυασμό για τους δημαγωγούς.

* Η Γερμανία πώς διαχειρίζεται το φαινόμενο του νεοναζισμού;

Ακόμα και η Γερμανία, με την έντονη πείρα πάνω στο πρόβλημα, δεν έχει καταλήξει για την καλύτερη αντιμετώπισή του. Το 1953 τέθηκε εκτός νόμου ένα καθαρόαιμο νεοναζιστικό κόμμα, το οποίο λίγους μήνες αργότερα επανεμφανίστηκε με καινούργια ονομασία. Γι’ αυτό σε όλα τα δημοκρατικά κόματα υπάρχουν δύο διαφορετικές απόψεις πάνω στο ζήτημα, οι γνώμες είναι διχασμένες. Η μία άποψη συνηγορεί υπέρ της απαγόρευσης η άλλη άποψη προτιμά να λειτουργούν στην επιφάνεια ώστε να μπορεί πιο εύκολα να ελεγχθεί η δράση τους. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του NPD, του αρχαιότερου και μεγαλύτερου νεοναζιστικού κόμματος στη Γερμανία.

Πριν από μερικά χρόνια επιχειρήθηκε από το υπουργείο Εσωτερικών να τεθεί εκτός νόμου, αλλά τελικά το Ανώτατο Συνταγματικο Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι οι αποδείξεις για την αντισυνταγματικότητά του δεν ήταν επαρκείς. Φυσικά αυτή η αποτυχία του κράτους λειτούργησε ως μπούμερανγκ ενισχύοντας το συγκεκριμένο ναζιστικό μόρφωμα. Αυτός ο φόβος ισχύει και για τα ελληνικά δεδομένα, μετά το δείγμα γραφής που, δυστυχώς, μας έδωσε ο Άρειος Πάγος αθωώνοντας τον Κώστα Πλεύρη και αναγνωρίζοντας το “αντισιωνιστικό” παραλήρημά του με τίτλο “Οι Εβραίοι: Όλη η αλήθεια” ως εναλλακτική επιστημονική έρευνα.

* Θεωρείτε ότι τα νεοναζιστικά και φασιστικά μορφώματα πρέπει να τίθενται εκτός νόμου;

Δεν έχω καταλήξει αν είναι σκόπιμο σήμερα, και με αυτά τα δεδομένα, να τεθεί εκτός νόμου ένα νεοναζιστικό μόρφωμα όπως η Χρυσή Αυγή. Μου θυμίζει την ελληνική μυθολογία και τους άθλους του Ηρακλή, που κάθε φορά που έκοβε ένα κεφάλι από τη Λερναία Ύδρα φύτρωναν δύο. Βέβαια ο Ηρακλής στο τέλος τα κατάφερε…

* Ο “Αγών μου” επανακυκλοφορεί στη Γερμανία εμπλουτισμένος με υπομνήσεις και σχολιασμό από ιστορικούς και ακαδημαϊκούς με στόχο, όπως λέγεται, να απομυθοποιηθεί το ίδιο το έργο. Υπάρχει μάλιστα πρόταση από το κρατίδιο της Βαυαρίας να ενταχθεί συντετμημένη έκδοσή του στα εκπαιδευτικά ιδρύματα του κρατιδίου με στόχο να διδαχτούν οι μαθητές και οι φοιτητές για τη μισαλλοδοξία του ναζισμού. Ο Ίαν Κέρσο μάλιστα υποστηρίζει ότι από τη στιγμή που κυκλοφορεί το βιβλίο ελεύθερα στο Διαδίκτυο δεν υπάρχει λόγος να απαγορεύεται στην έντυπη μορφή του. Συμφωνείτε μ’ αυτή την άποψη;

Το κρατίδιο της Βαυαρίας, ως τελευταία κατοικία του Χίτλερ, κατέχει το κοπιράιτ του “Ο Αγών μου” μέχρι το 2015. Έτσι κι αλλιώς μετά απ’ αυτή την ημερομηνία θα κυκλοφορούσε ελεύθερα αυτή η βίβλος του μίσους σε όλες τις χώρες του κόσμου. Άλλωστε και μέχρι τώρα δεν κατάφερε η Βαυαρία να επιβάλει το “κοπιράιτ” αυτό εκτός γερμανικών συνόρων. Ενδεικτικά αναφέρω την Βραζιλία και την Τουρκία, όπου το βιβλίο έγινε μπεστ σέλερ παρά τις διαμαρτυρίες. Το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα, όπου έχει κυκλοφορήσει από διάφορους εκδοτικούς οίκους χωρίς τη βαυαρική άδεια. Έτσι κι αλλιώς κάθε ενδιαφερόμενος, συλλέκτης ή νεοναζί νοσταλγός μπορούσε να το αποκτήσει.

* Κινδυνεύει σήμερα ο ευρωπαϊκός ουμανισμός από τα νεοναζιστικά φαινόμενα σε συνδυασμό με την κυριαρχία νεοφιλελεύθερων πολιτικών αντιλήψεων;

Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ακόμα και δοκιμασμένες δημοκρατίες, όπως η Γαλλία, η Ολλανδία, η Φινλανδία, εμφανίστηκε απειλητικά το συγκεκριμένο φαινόμενο. Εν τούτοις θα ήθελα να είμαι αισιόδοξος βασιζόμενος στον κοινό νου των Ευρωπαίων πολιτών, συμπεριλαμβανομένων των Ελλήνων. Ισχύει όμως το ρητό του Οβίδιου “principiis obsta”, το οποίο μας παρακινεί να αντιστεκόμαστε εν τη γενέσει των φαινομένων. Έφτασε τώρα η ώρα της πνευματικής αντεπίθεσης και, για να κλείσω τον κύκλο γυρίζοντας στην πρώτη σας ερώτηση, αυτός είναι ο κύριος λόγος της εκδήλωσης που οργανώνουμε την Τρίτη. Η πνευματική αντεπίθεση. Υπενθυμίζω ότι η εκδήλωση αυτή εντάσσεται στο πλαίσιο του μεταπτυχιακού σεμιναρίου γύρω από τα ζητήματα αναθεώρησης της Ιστορίας και είμαι ευτυχής που οι φοιτητές μου αγκάλιασαν όλοι τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία.

Πηγή

Η μήτρα που γεννά το φίδι

Γιαννάκη Κολοκασίδη
Πρόδρου Δ.Σ. Προμηθέα

Το μελανό σημείο των εκλογών στην Ελλάδα είναι η είσοδος της «Χρυσής Αυγής» στη Βουλή των Ελλήνων και μάλιστα με ένα ψηλό ποσοστό. Το νεοναζιστικό κόμμα θα εκπροσωπείται στη Βουλή της χώρας, η οποία έγραψε μια από τις πιο ένδοξες σελίδες αντίστασης στο χιτλεροφασισμό κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και έδωσε εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς για να απαλλαγεί η Ελλάδα και ο κόσμος από το μίασμα του φασισμού.
Πολύ σωστά πολιτικοί και αναλυτές συνδέουν την άνοδο της «Χρυσής Αυγής» με την οικονομική κρίση και υπενθυμίζουν το ιστορικό προηγούμενο. Δηλαδή την άγρια εκμετάλλευση των επιπτώσεων της παγκόσμιας κρίσης του 1929 από το ναζιστικό κόμμα της Γερμανίας, που οδήγησε στην αναρρίχηση του Χίτλερ στην εξουσία.
Η κοινωνική δημαγωγία και η εκμετάλλευση υπαρκτών προ βλημάτων ήταν και είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του κλασικού φασισμού αλλά και των νεοφασιστικών κινημάτων της σύγχρονης εποχής. Όμως, η κοινωνική δημαγωγία δεν είναι το μοναδικό χαρακτηριστικό του φασισμού. Ο φασισμός έκτισε και κτίζει επίσης πάνω στον άκρατο εθνικισμό-σοβινισμό, τον ακραίο αντικομμουνισμό, το ρατσισμό και την ξενοφοβία.
Η «Χρυσή Αυγή» όπως και τα αδέλφια της του ΕΛΑΜ στην Κύπρο πρεσβεύουν ακριβώς τα ίδια μισάνθρωπα ιδεολογήματα. Η «Χρυσή Αυγή» και το ΕΛΑΜ δεν εμφανίστηκαν από το πουθενά. Κάποιοι καλλιέργησαν το έδαφος για να ευδοκιμεί σήμερα το άνθος του κακού. Για δεκαετίες τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο συγκεκριμένοι ιδεολογικο-πολιτικοί χώροι καλλιέργησαν και καλλιεργούν τα ιδεολογήματα του εθνικισμού, του μεγαλοϊδεατισμού, του αντικομμουνισμού και του ρατσισμού. Στην περίπτωση της Κύπρου, ο εθνικισμός και ο αντικομμουνισμός συνδυάζονται και με το γριβισμό και τις προσπάθειες δικαίωσης της ΕΟΚΑ Β' και του πραξικοπήματος.
Αλήθεια, πόσο δύσκολο είναι ένας άνθρωπος τυφλωμένος με το σοβινισμό και το γριβισμό, ένας άνθρωπος που έχει πειστεί ότι για όλα φταιν οι μετανάστες και οι κομμουνιστές, να καταλήξει σε οργανώσεις του τύπου της «Χρυσής Αυγής» και του ΕΛΑΜ; Κατά συνέπεια όσοι κατά καιρούς καλλιέργησαν ή συνεχίζουν να καλλιεργούν τα ιδεολογήματα της ακροδεξιάς και το γριβισμό, επιχειρούν να απενοχοποιήσουν ή και να δικαιώσουν την ΕΟΚΑ Β' και το πραξικόπημα, όσοι αρθρώνουν ρατσιστικό λόγο και σκορπούν την ξενοφοβία, όσοι θεωρούν τους ΕΛΑΜίτες «καλά παιδιά», όσοι δημαγωγούν πάνω στα προβλήματα που προκαλεί η οικονομική κρίση, έχουν τεράστιες ευθύνες για την όποια επιρροή αποκτούν τα ακραία φασιστικά στοιχεία μέσα στην κοινωνία.
Γιατί είναι αυτοί που με τα συνθήματα και το λόγο που αρθρώνουν στέλλουν κόσμο σ’ αυτές τις οργανώσεις. Και δεν έχουν κανένα δικαίωμα με αφορμή την εκλογική επιτυχία της «Χρυσής Αυγής» να παραδίδουν σε άλλους μαθήματα δημοκρατίας.
Η αγανάκτησή τους για την άνοδο της «Χρυσής Αυγής» θα ήταν πιο ειλικρινής αν συνοδευόταν και με αυτοκριτική για τα ιδεολογήματα που από δεκαετίες καλλιεργεί η δεξιά. Γιατί η μήτρα που γεννά το φίδι του φασισμού είναι ακριβώς αυτά τα ιδεολογήματα.

Πηγή http://www.inep.org.cy/index.php/en/forums/to-fainomeno-tis-akrodeksias/289/

Ξύπνα, έρτονται οι Χρσσασγίτες…

Αλέξη Αλέκου
Μέλος Επιστημονικού Συμβουλίου Προμηθέα

Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσω ότι στη δική μου αντίληψη, δημοκρατία δεν είναι η ανοχή στο φασισμό. Τα περί του δημοκρατικού δικαιώματος της Χρυσής Αυγής να πολιτεύεται και να νομοθετεί στη Βουλή των Ελλήνων, εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα και σίγουρα όχι τη δημοκρατία ως έννοια. Θεωρώ αχρείαστη την ιστορική αναδρομή στη νεοναζιστική οργάνωση «Χρυσή Αυγή», αφού το δια δίκτυο προσφέρει πληθώρα πληροφοριών για τη δράση των νοσταλγών του Χίτλερ στην Ελλάδα.
Η σταδιακή άνοδός της και τελικά η είσοδός της στην ελληνική Βουλή, είναι ένα θέμα που ασφαλώς αφορά τον ελληνικό λαό. Η οικονομική κρίση άνοιξε διάπλατα το παράθυρο στη λαϊκιστική ακροδεξιά και έδωσε την ευκαιρία σε μορφώματα τύπου Χρυσής Αυγής να καπηλευτούν την οργή του ελληνικού λαού για το σύστημα λειτουργίας της χώρας (σύστημα με την ευρεία έννοια, θεσμοί, σχέσεις παραγωγής κτλ). Η Χρυσή Αυγή παρουσιάστηκε στο λαό ως δύναμη αντισυστημική (δύναμη εναντίωσης στο σύστημα), και πέτυχε να κερδίσει την εμπιστοσύνη μερίδας του λαού χρησιμοποιώντας τη βία έναντι των μεταναστών σε φτωχογειτονιές της Αθήνας αλλά και της περιφέρειας, προτάσσοντας το σύνθημα «Ένας ξένος εργάτης = Ένας Έλληνας άνεργος».
Ασφαλώς βέβαια το «Έξω οι ξένοι» δεν αποτελεί εναντίωση στο σύστημα αλλά ενίσχυσή του, με σα φή τον προσανατολισμό προς τη διάσπαση της εργατικής τάξης σε ξένους και μη. Ιστορικά, και πολύ προτού «ανακαλύψουν» ξαφνικά τον κίνδυνο της Χρυσής Αυγής τα «ευαίσθητα» ΜΜΕ, αποδείχτηκε ότι η Χρυσή Αυγή όχι μόνο δεν είναι αντισυστημική δύναμη, αλλά είναι παιδί του συστήματος, όπως άλλωστε ήταν και οι ιδεολογικοί και πολιτικοί της πρόγονοι τη δεκαετία του 1920 1930 (Χίτλερ Μουσολίνι κ.λπ.) που αξιοποιήθηκαν στο έπακρο από τα συμφέροντα της εποχής.
Εδώ και χρόνια η Χρυσή Αυγή διατηρεί παράρτημα στην Κύπρο, αντλεί στελέχη από κυπριακές φοιτητικές παρατάξεις, συνεργάζεται στενά με το ΕΛΑΜ, το οποίο ουσιαστικά είναι η μετεξέλιξη της οργάνωσης «Χρυσή Αυγή – Πυρήνας Κύπρου», εξάλλου οι πανηγυρισμοί των ΕΛΑΜιτών στη Λευκωσία μετά τα αποτελέσματα των ελληνικών εκλογών δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης. Το γεγονός αυτό θα πρέπει να ανησυχήσει το σύνολο των δημοκρατικών πολιτών της πατρίδας μας, έστω και τώρα. Η εμφάνιση των συμβόλων της Χρυσής Αυγής αλλά και της ναζιστικής σβάστικας σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο στα σαλόνια του κατά τα άλλα εξευρωπαϊσμένου αστερισμού του κυπριακού ποδοσφαίρου, και η απουσία οποιασδήποτε καταδίκης, δημιουργεί προ ηγούμενο, συνήθεια και τελικά κουλτούρα.
Οι δηλώσεις στήριξης των Κύπριων Χρυσαυγιτών, των ΕΛΑΜιτών από εκκλησιαστικούς παράγοντες και δη από τον προκαθήμενο του θεσμού, δυστυχώς ενισχύουν και τελικώς παγιώνουν την ανοχή του φαινομένου του νεοναζισμού στην Κύπρο. Ευθύνες όμως, άρα και ρόλο να διαδραματίσει προς τη σωστή κατεύθυνση, έχει και η ιδεολογική μήτρα της ακροδεξιάς. Η καταδίκη των νεοναζί μόνο από την Αριστερά, δυστυχώς δημιουργεί την εντύπωση ότι πρόκειται για μια θεμιτή διαμάχη μεταξύ δύο πόλων. Η ολιστική διαγραφή από τη Δεξιά κάθε ίχνους σχέσης της με αυτά τα πολιτικά σχήματα, οργανωμένα σύ νολα και μεμονωμένα άτομα, θα ενισχύσει τις προσπάθειες για περιορισμό του φαινομένου.
Ας ξυπνήσουμε προτού να είναι αργά. Ηδη το φαινόμενο της ακροδεξιάς άρχισε και στην Κύπρο να παίρνει διαστάσεις. Ακόμα και Κύπριοι βουλευτές, προβαίνουν σε απίστευτες δηλώσεις με αφορμή τη μετανάστευση, που θα μπορούσαν κάλλιστα να γίνονταν από μέλη της Χρυσής Αυγής. Η απομόνωση όχι μόνο των φασιστικών οργανώσεων, αλλά και ατόμων που φέρουν αυτές τις ιδέες είναι μονόδρομος. Οι ευθύνες βαραίνουν όλους μας: τα πολιτικά κόμματα, τη διανόηση, θεσμούς με σημαντική επιρροή όπως την εκκλησία, τους πολίτες ως μετόχους της κοινωνίας, το λαό στο σύνολό του, αλλά κυρίως την παιδεία. Εξάλλου, το να διδάσκεται στους μαθητές το «έπος του '40», όχι ως σύγκρουση δύο εθνών, του ελληνικού και του γερμανικού αλλά ως η αντίσταση του ελληνικού λαού έναντι των Γερμανών Ναζί και των ντόπιων ομοϊδεατών συνεργατών τους, θα αποτρέψει την επιβεβαίωση των τελευταίων λόγων του υπουργού προπαγάνδας των Ναζί Γκέμπελς την 1η Μαΐου 1945: «Θα ξαναγυρίσουμε και η γη θα τρέμει…».


*Μέλος Επιστημονικού Σσμβοσλίοσ Προμηθέα
Πηγή http://www.inep.org.cy/index.php/en/forums/to-fainomeno-tis-akrodeksias/291/

Ο Κουφοντίνας ονειρεύεται αντάρτικο νέου τύπου

Ο εκτελεστής της 17Ν παρεμβαίνει από τη φυλακή και ζητεί «πολλές μικρές εξεγέρσεις» και «αυτοοργάνωση παντού»



Μικρές εξεγέρσεις τύπου Κερατέας ζητεί πλέον ο Δ. Κουφοντίνας αναθεωρώντας τις απόψεις του σε σχέση με τον τρόπο δράσης της 17Ν

Το Πάντειο Πανεπιστήμιο επέλεξε ο Δ. Κουφοντίνας προκειμένου να παρουσιάσει ένα βιβλίο, η έκδοση του οποίου προκάλεσε πολλές συζητήσεις. Ο Δ. Κουφοντίνας ήταν σε όλη τη διάρκεια της παρουσίασης «ωσεί παρών», μιλώντας όπως ειπώθηκε τηλεφωνικά από τις Φυλακές Κορυδαλλού όπου βρίσκεται έγκλειστος. Διάβασε ένα κείμενο παρέμβασης και δεν δέχτηκε ούτε ερωτήσεις ούτε παρατηρήσεις....

Η επανεμφάνιση του Δ. Κουφοντίνα ως μεταφραστή αυτή τη φορά του βιβλίου «Μια σκληρή μάχη με τη μνήμη» της Γερμανίδας Μάργκριτ Σίλερ, πρώην μέλους της Φράξιας Κόκκινος Στρατός (RAF), σηματοδότησε και την προσπάθειά του να επανατοποθετήσει πολιτικά στην παρούσα πολιτική και οικονομική συγκυρία τον ρόλο όσων ακόμα πιθανόν επηρεάζει. Στην παρουσίαση του βιβλίου, την περασμένη Τετάρτη, αναφέρθηκε πολλές φορές στην ανάγκη να γίνει «αυτοκριτική στα δικά μας λάθη», κάνοντας λόγο για τον«σεχταρισμό, την αυτοαναφορικότητα, τον εσωτερικό πόλεμο με την καταστολή» και προχώρησε σε νέα κριτική προς την Αριστερά επικαλούμενος τον Σαρτρ.

Η παρέμβασή του δείχνει ότι αναζητεί νέους δρόμους για την επαναστατικοποίηση του κινήματος, σίγουρα διαφορετικούς από αυτούς που είχε στο παρελθόν επιλέξει η 17Ν. Ο νέος αυτός δρόμος περνάει, όπως ο ίδιος σημειώνει, από «την υπομονετική ανάπτυξη ενός πολύμορφου συγκρουσιακού κινήματος που χρειάζεται πολλή ιδεολογική και πολιτική πάλη, πολλούς διεκδικητικούς αγώνες, πολλές μικρές εξεγέρσεις, πολλή αντοχή στις απογοητεύσεις από τις αποτυχίες των θεσμικών μόνον αγώνων». Πουθενά δεν κάνει αναφορά στον «ένοπλο αγώνα».

Από την παρέμβαση του Δ. Κουφοντίνα φαίνεται ένας επαναπροσανατολισμός προς μικρές εξεγέρσεις, πιθανόν τύπου Κερατέας, ώστε όπως ο ίδιος σημειώνει «να ξαναπιάσουμε το νήμα της επαναστατικής παράδοσης χωρίς αυταπάτες και ψευδαισθήσεις». Και τούτο γιατί στην πολιτική και οικονομική κρίση που περνά η χώρα μας «διακυβεύονται τα πάντα», όπως λέει. Πώς θα γίνει αυτό; Ο Δ. Κουφοντίνας εμφανίζεται να αναθεωρεί τις μεθόδους της 17Ν με τις δολοφονίες και τις τοποθετήσεις βομβών και ζητεί όλες αυτές οι μικρές εξεγέρσεις να γίνονται αυτή τη φορά «με σεβασμό στην ευαισθησία όσων αγωνίζονται για να αλλάξουν τη μοίρα τους, αλλά υπόκεινται στην υποκειμενικότητα». Ισως να είναι αυτός ο λόγος που ζητεί «αυτοοργάνωση παντού, ιδιαίτερα σήμερα που οι συνθήκες ευνοούν τη γρήγορη ανάπτυξη της πολιτικής κατανόησης».

Την πρόθεσή του για επαναπροσδιορισμό της στάσης του βρήκε την ευκαιρία να γνωστοποιήσει στη μετάφραση του βιβλίου της Γερμανίδας Μάργκριτ Σίλερ. Ο Δ. Κουφοντίνας είναι ο άνθρωπος που έκανε τη μετάφραση του βιβλίου της Γερμανίδας απευθείας από τα ισπανικά, γλώσσα που γνωρίζει άπταιστα.

Αφού εξήρε τον ηρωισμό της RAF, λέγοντας ότι «και οι νίκες και οι ήττες των ένοπλων κινημάτων είναι δικές μας, είναι εμβλήματα στον μακρύ αγώνα για να έρθει η εποχή του Ανθρώπου, το Α με κεφαλαίο» έκρινε ότι το μαζικό λαϊκό κίνημα ενσωματώθηκε στην αστική νομιμότητα του καναπέ. Το λαϊκό κίνημα κατά τον Κουφοντίνα έχει έλλειμμα στην κουλτούρα της σύγκρουσης, αφού δεν μπόρεσε να απαντήσει αποτελεσματικά στην«κτηνώδη καταστολή» όπως την αποκαλεί και καλεί σε «αυτοοργάνωση παντού»...

Είναι φανερό ότι με την «παρέμβασή» του αυτή με τις συχνές αυτοκριτικές για την«κατανόηση των λαθών» ο Δ. Κουφοντίνας επιχειρεί να επαναπροσδιορίσει τη στάση του, χωρίς αναφορές στο παρελθόν, αλλά και χωρίς να ζητεί συγγνώμη στην ιδιόμορφη πολιτική συγκυρία που βρίσκεται η χώρα κυριολεκτικά στην κόψη του ξυραφιού και οι πάντες ψάχνονται. Φυσικά ο Δ. Κουφοντίνας κινείται στον αντιαστικό κόσμο και είναι χαρακτηριστικό ότι οι εκδόσεις Υπερσιβηρικός που εξέδωσαν το βιβλίο αρνήθηκαν να δώσουν οποιαδήποτε πληροφορία για τη συγγραφέα με τη δικαιολογία ότι δεν θέλουν να έχουν σχέση με οτιδήποτε εκφράζει τον αστικό κόσμο.

Παρ' ότι η χώρα μας περνά τις δυσκολότερες ώρες στην ιστορία της, ο Δ. Κουφοντίνας επιμένει πάντως και από τη φυλακή στην ανάγκη μιας διαφορετικής σε σχέση με το παρελθόν σύγκρουσης σημειώνοντας: «Το στοιχείο της σύγκρουσης, η συνολική απελευθερωτική στρατηγική, είναι ξανά το ζητούμενο σήμερα» και εξηγεί μάλιστα και το γιατί: «Σήμερα, που η συντριπτική επίθεση του κεφαλαίου έχει στόχο την επανοργάνωση της διαδικασίας καπιταλιστικής αναπαραγωγής, ειδικότερα την επανοργάνωση του ευρωπαϊκού οικονομικού χώρου υπό γερμανική ηγεμονία υλοποιώντας το παλιό ναζιστικό σχέδιο, που προβλέπει τη δημιουργία εκτεταμένων ζωνών εξαθλίωσης στη χώρα μας και τον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο».

Με την παρέμβασή του στην παρουσίαση του βιβλίου της γερμανίδας μέλους της RAF, που παρέμεινε επί επτά χρόνια στις γερμανικές φυλακές (και που το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου αναφέρεται όχι σε εξεγέρσεις και σε συγκρούσεις αλλά στις συνθήκες κράτησής της) επιχειρεί να επανατοποθετήσει και το περιεχόμενο του «νέου αγώνα» με τις «πολλές μικρές εξεγέρσεις» λέγοντας ότι «στη μάχη να πιάνουμε και να ξαναπιάνουμε το νήμα της μνήμης, της επαναστατικής μας παράδοσης, να το ματίζουμε όπου το έχει διαρρήξει ο χρόνος και η επέμβαση της επιστήμης, αλλά και της δαμασμένης ιστοριογραφίας. Στη μάχη να το κάνουμε υφάδι, να πλέξουμε το υφαντό της συλλογικής μνήμης».

Επικαλούμενος τον Σαρτρ, ο Δ. Κουφοντίνας τονίζει για άλλη μία φορά τη διαφορετική του θέση έναντι της Αριστεράς, της επίσημης Αριστεράς όπως την ονομάζει: «Την εποχή που η επίσημη αριστερά πρόκρινε τον θεσμικό μόνο αγώνα με πλήρη σεβασμό της αστικής νομιμότητας, εκείνη την αριστερά που όπως έλεγε ο Σαρτρ δεν ήθελε την επανάσταση επειδή φοβόταν την επανάσταση, το αντάρτικο έδωσε στο μέτρο που του αναλογούσε το ζήτημα της μη αφομοιώσιμης δράσης...».

Η 17Ν στην ουσία έκανε τόσα χρόνια μία τρύπα στο νερό. Η μέθοδός της, αυτή του «ένοπλου αγώνα» με την τοποθέτηση βομβών και τις πολλές δολοφονίες, δεν διέρρηξε τον ιστό της κοινωνίας, δεν άλλαξε τίποτα και τα μέλη της κατέληξαν στη φυλακή και ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές της, ο Δ. Κουφοντίνας, επιχειρεί τώρα να επανατοποθετήσει νέες αντιλήψεις και πιθανόν νέα ιδεολογία.


Αυτοκριτική

Πότε, πώς και εναντίον ποιου πυροβολείς;

Ο Δ. Κουφοντίνας στέκεται στην παράγραφο της Μάργκριτ Σίλερ που αναφέρεται στις παράπλευρες απώλειες. Ισως επειδή εκτός από τις στοχευμένες δολοφονίες και η 17Ν προκάλεσε «παράπλευρη απώλεια» με τη δολοφονία του νεαρού Θάνου Αξαρλιάν στην οδό Καραγεώργη Σερβίας. Γράφει λοιπόν η γερμανίδα μέλος της RAF: «Πάντα γίνονταν συζητήσεις γύρω από τη χρήση όπλων. Πότε, πώς και εναντίον ποιου πυροβολείς; Η συζήτηση για το θέμα άρχισε όταν ένας άνθρωπος πληγώθηκε σοβαρά στη διάρκεια της επιχείρησης για την απελευθέρωση του Αντρέας (σ.σ.: εννοεί τον αρχηγό της RAF Αντρέας Μπάαντερ) τον Μάιο του 1970. Η Ούλρικε (Μάινχοφ) ανέλυε τα όρια που υπάρχουν στη χρήση βίας. Δηλωνόταν σαφώς ότι δεν θα προχωρούσε η ενέργεια για την απελευθέρωση του Αντρέας αν γνώριζαν από πριν ότι η έκβασή της θα μπορούσε να προκαλέσει τραυματισμό ή θάνατο σε ανθρώπους που δεν είχαν σχέση με το γεγονός…».

Η Μάργκριτ Σίλερ αναφέρεται στο βιβλίο της και στις γυναίκες της RAF: «Υπήρχε πραγματικός ανταγωνισμός ανάμεσα στις εφημερίδες, ιδιαίτερα στη σκανδαλοθηρική "Bild", για το ποια θα έγραφε τα πιο συκοφαντικά άρθρα κατά των γυναικών της RAF: τις κακολογούσαν ως εξαγριωμένες αντρογυναίκες, αυταρχικές, εριστικές, λεσβίες. Σκληρές, άκαρδες και τυφλά αφοσιωμένες στον Αντρέας. Τίποτε απ' όλα αυτά όμως δεν ταίριαζε. Γιατί αυτό το μίσος κατά των γυναικών;».

Οι συνομιλίες ψυχομαχούν; Ζήτω η ομοσπονδία των Κυπρίων

Η συνομιλίες για την ομοσπονδία είναι και πάλι σε βαθύ αδιέξοδο, η Τουρκία δια στόματος Γκιούλ μιλά για σχέδιο Β, η κυβέρνηση καταγγέλλει την παρανομία θεωρώντας ότι αυτό αποτελεί αποτελεσματική αντιμετώπιση, τα κόμματα ασχολούνται με τις εκλογές χωρίς να ζητούν ως συνήθως σύγκλιση του λεγόμενου εθνικού συμβουλίου, με εθνική ομοψυχία καλύπτουν τις άμεσες ανάγκης της Λαϊκής τράπεζας, προσπαθούν να κρύψουν τον τρόμο τους από την ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας, και κάμνουν ως να μην τους απασχολεί ιδιαίτερα η αμφισβήτηση της Κυπριακής ΑΟΖ και η διεκδίκηση της μη αμφισβητούμενης από την τουρκοκυπριακή πλευρά.
Στο Κυπριακό ακόμα μια φορά η ελληνοκυπριακή πλευρά ακολουθεί την εκλογική πεπατημένη. Η αντιπολίτευση ανακαλεί τις τελευταίες «υποχωρήσεις» και η διαδικασία μπαίνει στο γύψο. Ειδικότερα αυτή τη φορά η ενωμένη δεξιά δεν άφησε καθόλου περιθώρια κίνησης στην κυβέρνηση.


Οι συνομιλίες ψυχομαχούν;
Ζήτω η ομοσπονδία των Κυπρίων
Κωστής Αχνιώτης


Οι δικοινοτικές συνομιλίες που συνεχίζονται για δεκαετίες στοχεύουν να λύσουν δήθεν το Κυπριακό ενώ στην πραγματικότητα χρησιμεύουν στη διαχείριση της μη λύσης. Στο μεταξύ το Κυπριακό αλλάζει καθ’ οδόν γιατί ο χρόνος που περνά είναι πραγματικός.
Το Κυπριακό αλλάζει γιατί αλλάζει το διεθνές πλαίσιο. Το Κυπριακό αλλάζει γιατί αλλάζουν και οι γενιές και οι εσωτερικές συνθήκες. Μετά το 2004, η αποτυχία των δημοψηφισμάτων δημιούργησε συνθήκες ραγδαίας αύξησης των οικοδομημένων χώρων στα κατεχόμενα, αύξηση των εποίκων, αύξηση των ξένων αντιπροσωπειών εκεί,, αύξηση των διεθνών επαφών, κ.α. Η ανακάλυψη των υδρογονανθράκων είναι από μόνο του θέμα που μπορεί υπερβαίνει το Κυπριακό και ενδεχομένως το υποτάσσει σε άλλη λογική. Παράλληλα με τους υδρογονάνθρακες, η «χαμένη» ήδη άνοιξη των Αράβων αλλάζει τις ισορροπίες…


Το άνοιγμα των οδοφραγμάτων αποκάλυψε μεταξύ άλλων ( θετικών και αρνητικών) μια τεράστια επιθυμία συνύπαρξης και ειρηνικής επίλυσης των διαφορών, η οποία μπόρεσε να εκδηλωθεί σε μια στιγμή που οι ηγεσίες απώλεσαν τον έλεγχο. Τα χρόνια που ακολούθησαν έγιναν τεράστιες προσπάθειες διάβρωσης και εξουθένωσης της επαναπροσέγγισης. Παρόλα αυτά παραμένουν και επιμένουν πολλοί Τ/Κ και Ε/Κ οι οποίοι δεν χάνουν την ευκαιρία να συνυπάρχουν σε πείσμα των καιρών και των δυσκολιών.


Ωστόσο το επαναπροσεγγιστικό κίνημα παραμένει ένα κίνημα που δεν καταφέρνει να εκδηλωθεί δυναμικά και να επηρεάσει τον δημόσιο διάλογο. Δεδομένης της εθνικιστικής γραμμής της συντριπτικής πλειοψηφίας των ε/κ ΜΜΕ (στην τ/κ πλευρά υπάρχει σημαντικός αριθμός ΜΜΕ που υποστηρίζουν την επανένωση). Άμεση συνέπεια είναι η αδυναμία του ε/κ επαναπροσεγγιστικού κινήματος να δραστηριοποιηθεί δυναμικά σε αντίθεση με το τ/κ (παρόλα αυτά και στην τ/κ πλευρά υπάρχει μια σχετική κόπωση σε σχέση με την ομοσπονδία και αυτό γίνεται αντιληπτό από την υποβάθμιση της στις διακηρύξεις της συνδικαλιστικής τ/κ πλατφόρμας).


Θα πρέπει λοιπόν όσοι συνεχίζουν να πιστεύουν στην ομοσπονδιακή λύση του κυπριακού να βρούμε τρόπους μιας πιο δημιουργικής παρέμβασης στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα. Ο στόχος θα πρέπει να είναι από την μια η συντήρηση των υφιστάμενων δυνάμεων και από την άλλη η διεύρυνση τους.


Η ομοσπονδία ως επιθυμητή επιδίωξη


Μια πρώτη θεμελιακή θέση η οποία έχει ήδη γίνει κτήμα του επαναπροσεγγιστικού κινήματος είναι ότι η ομοσπονδιακή λύση δεν είναι μια συμβιβαστική και λανθασμένη επιλογή των «ηττηθέντων Ελλήνων» (όπως πρόσφατα άκουσα να λέγεται σε ένα ραδιοσταθμό) αλλά ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος να λύσουμε ένα πρόβλημα που στην μια του τουλάχιστο διάσταση –την εσωτερική όπως λέγεται- είναι εθνοτικό. Η ομοσπονδία εάν δεν υπήρχε θα έπρεπε να είχε εφευρεθεί από τους Κύπριους και να επιδιωχθεί ως αντίδοτο στην εθνοτική σύγκρουση που άρχισε το 50 με ρίζες από ακόμα πιο πριν. Στα εθνοτικά ζητήματα ποτέ οι συγκρουόμενοι πληθυσμοί δεν είναι ίσοι αριθμητικά και επομένως το επιχείρημα ότι μια πλειονότητα δικαιούται να εξουσιάζει μια μειονότητα απλούστατα δεν ισχύει στην πραγματική ζωή. Αλλιώς δεν θα υπήρχαν εθνικά προβλήματα στον πλανήτη. Μια έγκαιρη ομοσπονδιακή πολιτική θα μπορούσε επομένως να μας είχε απαλλάξει από πολλά από τα δεινά μας, και θα είχε εμποδίσει την αποικιοκρατική Βρετανία να παίξει ως συνήθως το χαρτί του «διαίρει και βασίλευε». Εάν εφαρμοζόταν μάλιστα την δεκαετία του 60 δεν θα χρειαζόταν να είναι διζωνική και η αποτελεσματική συμμετοχή στην διακυβέρνηση θα μπορούσε να στηρίζεται σε άλλες αναλογίες και με άλλες ρυθμίσεις από αυτές που συζητούνται σήμερα.


Ανεξαρτητοποίηση από τις ηγεσίες


Μια ενδογενής σημαντική αδυναμία του επαναπροσεγγιστικού κινήματος είναι η προσκόλληση του στις δικοινοτικές συνομιλίες. Όταν οι συνομιλίες δείχνουν να κινούνται θετικά το ηθικό των επαναπροσεγγιστών ανεβαίνει και όταν σταλώνουν, οι επαναπροσεγγιστές αποθαρρύνονται. Δυστυχώς όμως θα πρέπει να γίνει δεκτό ότι οι συνομιλίες όπως είναι δομημένες δεν μπορούν να αποδώσουν. Χωρίς να επιχειρηματολογήσουμε επί τούτου αρκεί να υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας ότι με τον ένα η με τον άλλο τρόπο οι κοινότητες ευρίσκονται σε συνομιλίες για πάνω από μισό αιώνα. Και μόνο αυτό το γεγονός δείχνει ότι οι συνομιλίες από μόνες τους είναι κατά κάποιο τρόπο ήδη ένα καθεστώς. Στη τ/κ πλευρά τον σημαντικό ρόλο τον διαδραματίζει η Τουρκία και στην ε/κ πλευρά οι πολιτικές συμμαχίες οδηγούν κατά κανόνα σε μια αδυναμία εφαρμογής μιας αποφασιστικής πολιτικής. Το λεγόμενο εθνικό συμβούλιο είναι το εχέγγυο μιας μόνιμης πολιτικής αδράνειας η οποία στοχεύει περισσότερο στο εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι παρά στην επίλυση του πολιτικού ζητήματος. Το 2004 εμφανίστηκε η προοπτική λύσης διότι η Τουρκία βρισκόταν σε μια μετάβαση εξουσίας από τους στρατηγούς στον Ερτογάν και σε μια νέα γεωστρατηγική επιλογή –αυτή της ένταξης στην ΕΕ. Η Κυπριακή Δημοκρατία ήταν υποχρεωμένη να επιδιώξει την λύση για να ενταχθεί στην ΕΕ. Για μια στιγμή η Τουρκία και η Κυπριακή Δημοκρατία βρέθηκαν σε κίνηση και σε παράλληλη πορεία (σε θετική αλληλεξάρτηση).


Το επαναπροσεγγιστικό κίνημα λοιπόν θα πατήσει καλύτερα στα πόδια του εάν δημιουργήσει ένα πλαίσιο ύπαρξης που θα στηρίζεται κυρίως στην δική του δράση. Θα πρέπει να ξεφύγει από τον άμεσο έλεγχο των κομμάτων γιατί όπως μόλις περιγράψαμε, τα υφιστάμενα κόμματα τείνουν να εκτονώνουν και να αδρανοποιούν το κίνημα παρά να το ενδυναμώνουν. Ίσως ο καλύτερος τρόπος είναι η αυτοοργάνωση ενός δικοινοτικού φόρουμ στο οποίο να μετέχουν τ/κ και ε/κ ως άτομα και το οποίο θα προωθεί στόχους και δράσεις που δημιουργούν συνείδηση συμβίωσης και ειρηνικής επανένωσης της Κύπρου. Εν ολίγοις θα πρέπει να δημιουργήσουμε μια «ενωμένη κοινωνία» πριν να δημιουργήσουμε μια ενωμένη χώρα. Κάτι δηλαδή που ήδη υπάρχει σε ένα μη αμελητέο βαθμό. Το ζητούμενο είναι να δημιουργήσουμε ένα πολιτικό πλαίσιο το οποίο θα επιτρέψει στον κόσμο της επαναπροσέγγισης να λειτουργήσει πολιτικά μέσα σε μια σχετική αυτονομία ασκώντας πίεση πάνω στις πολιτικές ηγεσίες και τα ΜΜΕ.


Η επαναπροσέγγιση στην καθημερινότητα


Από το 2003 τα οδοφράγματα άνοιξαν και η επικοινωνία είναι εφικτή παρά τις δυσκολίες στην προσπέλαση οι οποίες δεν είναι μικρές, σε σχέση με τους ρυθμούς τις καθημερινής ζωής. Ωστόσο για πάρα πολύ κόσμο τα συρματοπλέγματα είναι βαθιά χαραγμένα στα μυαλά των ανθρώπων, αναλόγως και του ιδεολογικού τους περιβάλλοντος. Το επαναπροσεγγιστικό κίνημα λοιπόν έχει συνειδητή ευθύνη πέρα από την «πολιτική επαναπροσέγγιση» να διαμορφώσει ένα πλαίσιο συνεύρεσης των κοινοτήτων μέσα στην καθημερινότητα τους. Να σημειώσουμε εδώ ότι πρόκειται για μια απάντηση με καθυστέρηση δεκαετιών σε μια προπαγάνδα που στοίχειωσε την δεκαετία του 60 από Τούρκο σε Τούρκο ή από Έλληνα σε Έλληνα. Αυτό το πλαίσιο μπορεί να αναφέρεται σε πολιτιστικές, περιβαλλοντικές, παιδαγωγικές, ιστορικές, ψυχαγωγικές και άλλες δραστηριότητες. Μπορεί απλά να αναφέρεται σε ένα απογευματινό καφέ η ένα μικρό περίπατο στην απ’ εκεί ή την απ’ εδώ Λευκωσία.


Η άλλη μας κρυμμένη Ιστορία


Υπάρχει μια κακή κρυφή Ιστορία για την κάθε πλευρά. Αυτή η ιστορία του μίσους και των εγκλημάτων της κάθε πλευράς είναι γνωστή και υπερβολικά προβεβλημένη από την άλλη πλευρά. Εμφανίστηκαν μερικές εργασίες που το δείχνουν και το αποδείχνουν αλλά παραμένουν στο περιθώριο και υποβαθμίζονται εκατέρωθεν, αφού για δεκαετίες αποσιωπήθηκαν τελείως. Σκέφτομαι ότι ένα βιβλίο με μεταφράσεις 5- 10 αντιπροσωπευτικών κειμένων θα ήταν πολύ χρήσιμο αν φυσικά δεν έμπαινε στα συρτάρια. Οι μεταφράσεις και η προβολή μερικών ακόμα πολιτικών κειμένων, εκ παραλλήλου, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οδήγησαν στη δικοινοτική διαμάχη, το πραξικόπημα και την εισβολή θα είναι χρήσιμες.
Υπάρχει και μια άλλη παραγνωρισμένη Ιστορία: εκείνη της συνεργασίας και αλληλοϋποστήριξης ανθρώπων των δύο κοινοτήτων. Ότι γίνεται αναφορικά με αυτήν τη ιστορία γίνεται από πρωτοβουλίες πολιτών αποσπασματικά και με πολύ κόπο και εν πάση περιπτώσει όχι επίσημους θεσμούς ούτε και κόμματα – όταν δε αυτή γίνεται από θεσμούς και κόμματα γίνεται με στρεβλό τρόπο και εξυπηρετώντας εθνικές σκοπιμότητες.


Η ανάδειξη των παραγνωρισμένων πτυχών της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας, τόσο των αρνητικών όσο και των θετικών χωρίς αποσιωπήσεις και μονομέρειες είναι εξ αντικειμένου στην ευθύνη του δικοινοτικού κινήματος.


Η επαναπροσέγγιση ως μέρος του παγκόσμιο χωριού


Το Ενωτικό Ομοσπονδιακό Κίνημα των Κύπριων πρέπει ενωμένο να επιδιώξει να συνδεθεί με τον διεθνή χώρο ως αυτόνομο κίνημα και ειδικότερα με όμορα κινήματα του ευρωπαϊκού χώρου. Θα πρέπει στην διπλωματία της αδράνειας, στην συνέχιση του πολέμου με διπλωματικά μέσα να προβάλουμε με αποφασιστικότητα και δυναμικότητα το Ενωμένο Κίνημα των Κοινοτήτων της Κύπρου ως την έκφραση στην Κύπρο μιας πανευρωπαϊκής αντίληψης της συνύπαρξης των λαών, των εθνών, των εθνοτικών ομάδων. Το Κίνημα αυτό θα πρέπει να υιοθετήσει ιδέες και μορφές πάλης έτσι ώστε να ενταχθεί στο παγκόσμιο κινηματικό χώρο αμφισβήτησης, διευρύνοντας και ευθυγραμμίζοντας με την εποχή μας τις επιδιώξεις του.


Επειδή διάφορα γεγονότα και δηλώσεις δείχνουν ότι είναι πιθανόν το επόμενο διάστημα, και τώρα αλλά ιδίως μετά την λήξη της κυπριακής προεδρίας της ΕΕ, να βρεθούμε σε μια κατάσταση στρατιωτικής έντασης, ένα πεδίο που ευνοεί τις μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις αλλά περιθωριοποιεί τα μικρά κράτη, θα πρέπει να τονίσουμε τον αντιμιλιταριστικό χαρακτήρα του κινήματος της επαναπροσέγγισης και να προτάξουμε ως αίτημα την αποχώρηση των ξένων στρατών και την πλήρη αποστρατικοποίηση γενικά της χώρας μας. Το συγκεκριμένο αίτημα είναι δυνατόν να μπορεί να συγκεντρώσει σημαντική υποστήριξη από κινήματα της Ευρώπης και ευρύτερα αν προωθηθεί από το δικοινοτικό κίνημα.

Μουσικός στην Ελλάδα αυτοκτόνησε μαζί με την μητέρα του.Το σημείωμα του

Ήταν λίγο μετά τις 08.00 το πρωί όταν η μικρή γειτονιά στη πλατεία Βάθη πάγωσε Μια 90χρονη γυναίκα με τον 50χρονο γιο της ανέβηκαν στην ταράτσα της πολυκατοικίας τους και βούτηξαν στο κενό χέρι - χέρι.

O θάνατός τους ήταν ακαριαίος.

Η παρακάτω επιστολή που φέρεται να άφησε ο 50χρονος μουσικός ρίχνει φως στους λόγους που οδήγησαν τον ίδιο και τη μητέρα του στην αυτοκτονία.

Όπως είχε γράψει ο άντρας στην μουσική ιστοσελίδα stixoi.info, η μητέρα του αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας και παρά το γεγονός ότι κατείχαν μεγάλη ακίνητη περιουσία, δεν είχαν καθόλου ρευστό.

Ακολουθεί η επιστολή στο stixoi.info

«Λέγομαι Α.Π. Εδώ και 20 χρόνια φροντίζω την 90 χρονών Μητἐρα μου (την γεροντοκομώ). Τώρα τα τελευταία 3- 4 χρόνια έχει πάθει Αλτζχάϊμερ και τελευταία την πιάνουν και κρίσεις σχιζοφρένειας και έχει κι᾽ άλλα προβλήματα υγείας, Και τα γηροκομεία δεν δέχονται τὀσο επιβαρυμένους ασθενείς.

Το πρὀβλημα είναι ότι δεν είχα προβλέψει να έχω αρκετό ρευστό στο λογαριασμό μου, διότι έπιασε ξαφνικά η οικονομική κρίση. Παρόλο που έχω αρκετή περιουσία, και τα πουλώ όλα όσο όσο τόσο καιρό, έχω μείνει χωρίς ρευστό (χρήματα) και δέν έχουμε πια να φάμε, κι´η πιστωτική μου κάρτα με 22% επιτόκιο γεμάτη κι´ας δανείζονται με 1%, κι´άλλα έξοδα που τρέχουν. Ζω πια συνέχεια μιά ζωή δράμα.

Τώρα τελευταία δυστυχώς έχω νέα σοβαρότατα δικά μου προβλήματα υγείας.

Δεν έχω καμμία λύση μπρος μου. Περιουσία αρκετή αλλά ρευστό καθόλου, οπότε χωρίς φαγητό τι γίνεται ? Μήπως ξέρει κανείς καμμία λύση.

Ισχυροί της γης γιά την οικονομική κρίση που δημιουργήσατε θέλετε κρέμασμα
και σας είναι λίγο.


Μάλιστα, είχε ανεβάσει και τους εξής στίχους:

Μη μείνει απ´ αυτούς κανείς.

1) Τον κόσμο αυτό αν θες να φτιάξεις
πρέπει ν΄αλλάξεις τη δομή,
πρωτού λόγω της απραξίας μας
μας αφανίσει η παρακμή,
μας κυβερνούν οι λωποδύτες,
οι τραπεζίτες κι´ οι αγιογδύτες
κι´ όλοι τους οι υποτακτικοί.


Δίχως έλεος λοιπόν, δίχως οίκτο,
κτύπα τους πριν αφανιστείς,
γιατί αλλιώς μεσ´ στη μιζέρια
και μεσ´ στο άδικο θα ζεις,
δίχως έλεος λοιπόν, δίχως οίκτο,
μη μείνει απ´ αυτούς κανείς.


2) Λέει η εντολή ου αυτοκτονήσεις,
μα κατ´ ανάγκη αυτοκτονείς,
χτύπα τους πριν σε αφανίσουν,
εγκληματείς που αδρανείς,
της ηθικής μας απραξίας
όπως και της νωθρότητάς μας
πια ας μην είμαστ´ ασθενείς.»

http://antartescy.blogspot.com/2012/05/blog-post_25.html

ΝΕΟ ΣΤΑΔΙΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Του Β.Κ.

Η συστημικώς επιβαλλόμενη αισθητική, η αισθητική των διαφημίσεων, της κινοζεποιημένης τέχνης και των παραγώγων σκουπιδιών των υαλοπωλείων, οδηγεί το σημερινό υποκείμενο σε ένα τεράστιο εσωτερικό έλλειμμα, ένα έλλειμμα που χωρίς την ουσιαστική και πραγματική τέχνη δεν θα μπορούσε να πληρωθεί. Το έλλειμμα αυτό έχει πολλές προεκτάσεις και έχει να κάνει με τις συνολικές καταβολές που δέχεται το υποκείμενο, όπως αυτές πηγάζουν από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους την παιδεία, το θρήσκευμα, το στρατό αλλά και τις πολυεθνικές, τα ολιγοπώλια και τις ΜΚΟ, με τις αντίστοιχες νόρμες που αναπαράγουν.

Η λειτουργία της πραγματικής τέχνης δεν είναι μόνο ανατατική, δεν προκαλεί διέγερση των αισθήσεων είναι κάτι πολύ παραπάνω, είναι μία απεικόνιση της πραγματικότητας παραλλαγμένη και εμποτισμένη με τις ενέργειες και τη δυναμική του καλλιτέχνη, η μεταφορά αυτή των ενεργειών ενός συμπαντικού ρεύματος που σε διαπερνά και επικονιάζει μικρές ,μικρές πυρκαγιές και παράλληλα σε εισάγει σε μία συνολική αποτίμηση καθώς πλέκεις μία διαλεκτική σχέση με το έργο.



Η τέχνη η ουσιαστική τέχνη πρέπει να ιδωθεί ως ένα δυναμικώς εξελισσόμενο σύστημα, ένα σύστημα με τους δικούς του εσωτερικούς κανόνες λειτουργίας, ένα σύστημα φύσει μονωμένο αλλά θέσει απόλυτα ανοιχτό και διαλεκτικό. Το καλλιτεχνικό στιγμιαίο, η σύλληψη και τέλος η απεικόνιση είναι μία διαδικασία καθαρά άυλη, το ζήτημα έγκειται στο καταπόσο είμαστε ως κοινωνικές διαθετικὀτητες έτοιμοι όχι να ερμηνεύσουμε αλλά να δεχτούμε τη σύγχρονη τέχνη και δεν κάνω λόγο για τα στατικά Happenings της Αμπράμοβιτς, ούτε για τα διαμαντένια κρανία του Ντάμιεν Χέρστ.

Το θέμα όμως σηκώνει και περισσότερη ανάλυση, πώς τελικά το άυλο είναι αυτό που θα καθορίσει και το υλικό; , πώς οι ισορροπίες του καλλιτέχνη ως ένα βαθμό και η αντανάκλαση του εσωτερικού του κόσμου θα λάβουν σάρκα και οστά; και τέλος πώς η διαλεκτική σχέση που θα πλέξει το έργο από μεριάς παραλήπτη θα οδηγήσει το υποκείμενο σε μία σειρά σκέψεων και συναισθημάτων;

Όλα είναι θέμα δυναμικής, μίας δυναμικής όμως με όρους και προϋποθέσεις, μίας γενικής νόας πάνω στο τι θεωρούμε ως ωραίο, αλλά και του επιβαλλόμενου ως ωραίου και τεχνήματος από τις πολυεθνικές. Εάν σε προηγούμενό μου κείμενο μίλησα για πόλεμο μεταξύ ουσιαστικής και κινεζοποιημένης τέχνης τώρα θα θέσω τους όρους με τους οποίους διεξάγεται ο πόλεμος υπό μία άλλου τύπου σκοπιά, λοιπόν έχουμε και λέμε.

Η κινεζοποιημένη τέχνη ή η μακάβρια τέχνη της Αμπράμοβιτς και του Χερστ, έχουν έναν ολόκληρο μηχανισμό που τους στηρίζει, ένα πλήθος επιμελητών και συνεργατών που βασιζόμενοι σε μία μετά σημειωτική, μία μετα σημειωτική που έχει σκιαγραφήσει πλήρως το λοβοτομημένο υποκείμενο προσπαθεί και τελικά καταφέρνει να επιβληθεί λόγω όχι μόνο της πόσοτητας, αλλά και κατά την κατ αυτούς ποιότητα, και σε μία πιο προωθημένη ανάλυση, ομοιάζει με ένα σύστημα που αναπαράγει ποσοτικώς αντανακλάσεις του εαυτού του, και η ποσοτική συσσώρευση των αυτιστικών αυτών αντανακλάσεων παρασύρει και το λοβοτομημένο υποκείμενο που δεν μπορεί να προβάλλει άλλη εικόνα πέραν του στατικού παρόντος και του εαυτού, καθώς και στις σχέσεις τις οποίες δομεί με τον μικρόκοσμό του κυριαρχεί ο ολοκληρωτισμός και ο ευνουχισμός, ακόμη και από την παιδική ηλικία. Άρα κάνουμε λόγο για έναν ταυτιζόμενο αυτισμό, έναν αυτισμό με όρους δυναμικούς και καθαρά άυλους, καθώς το μέσο δηλαδή το έργο ουσιαστικά δεν παρεμβάλλεται και έτσι έχουμε ένα υποκείμενο και ένα δεύτερο υποκείμενο, από τη μία την πολυεθνική και από την άλλη τον παραλήπτη.

Συνεπώς αναφέρομαι σε μία ανταλλαγή ενέργειας, όχι της ενέργειας της ουσιαστικής τέχνης αλλά της ενέργειας που το σύστημα θέλει να προωθήσει, και η παραπάνω παρατήρηση έχει βαρύνουσα σημασία, καθώς καταργούνται σχέσεις, σχέσεις διαλόγου και όταν καταργούνται και οι σχέσεις διαλόγου και έχουμε μία μονόπλευρη προβολή και μία ροή τότε προκύπτει και ένα άμεσο δημοκρατικό έλλειμμα και το υποκείμενο συνεχίζει την ίδια πορεία προς την παθητικότητα.

Αν έχει κάτι καταφέρει ο καπιταλισμός σήμερα είναι καθαρά αυτό, το πώς φαντάζεται και αναπαράγει τις λεγόμενες φαντασιακές σημασίες που έχει γίνει λόγος εκτενώς στο φαντασιακό μανιφέστο, αλλά δεν είναι μόνο η φαντασιακές σημασίες είναι και η ανταλλαγή ενεργειών και προτύπων, είναι εν τέλει η καθαρά ιδεαλιστική και φαντασιακή πραγμάτωση της ουσίας του συστήματος, ο καπιταλισμός πλέον δεν παράγει ύλη απλώς διαστρεβλώνει και παραποιεί επιμέρους νόρμες, την αναδιαπραγματεύεται και τέλος τις επαναφέρει πίσω στις διαθετικότητες με ένα τρόπο πλήρως απομαγευμένο και αντιδιαλεκτικό.

Ο καπιταλισμός, μπορεί να περνά δομική κρίση υπερσυσσώρευσης που εξελίχθηκε σε χρηματοπιστωτική κρίση, αλλά οδηγείται νομοτελειακά σε ένα νέο στάδιο, που απέχει πολύ από τις αναλύσεις περί αυτοκρατορίας, ιμπεριαλισμού ή ούλτρα ιμπεριαλισμού, ο καπιταλισμός παίζει το τελευταίο του χαρτί, αναπαράγει την ιδεαλιστική του φύση, και όσο καταφέρνει και αναστοχάζεται και ελίσσεται τόσο θα συνεχίζει να αναπτύσσεται, δεν υπάρχει κανένα οικονομικό ισοδύναμο, δεν υπάρχει ίσως και πραγματική ροή χρήματος αν αναλογιστούμε την ομολογιακή και χρηματιστηριακή οικονομία, δεν τίθενται πλεόν όροι ανάπτυξης και επέκτασης ή λεηλασίας της φύσης, κάποτε θα τελειώσουν και αυτά τα αποθέματα, θα διαρραγούν όμως οι σχέσεις, θα περαιωθεί η αντίθεση μεταξύ συγκέντρωσης του πλούτου σε λίγα χέρια και της παράλληλης μη κοινωνικοποίησης ή ο καπιταλισμός θα συνεχίσει να αναπαράγει επιμέρους προβολές τους εαυτού του και της πραγματικής του φύσης και να έχουμε και τους αντίστοιχους πλέον υλιστικούς φαινοτύπους και ενέργειες;

Έχω αναλύσει εις βάθος σε προηγούμενα κείμενά μου το περιεχόμενο της φαντασίας του καπιταλισμού με την απομάγευση του ριζικά σημασιακού, τις φαντασιακές σημασίες( σύμβολα) αλλά και τους ανθρωπολογικούς τύπους.

Τα συμπεράσματα πολύ συνοπτικά είναι τα εξής: Ο καπιταλισμός έχει ιδεαλιστικό πυρήνα και υλιστικό φαινότυπο, η φαντασία του ανατροφοδοτείται από τα προτάγματα που θέτουν οι διαθετικότητες κατά τους κοινωνικούς αγώνες, ο καπιταλισμός τα επεξεργάζεται και τα επαναφέρει πίσω στις διαθετικότητες με τρόπο εύπεπτο και οικείο, η επαναστατική αντιοντολογία που προκύπτει έγκειται στο ζήτημα του πως οι κοινωνικές διαθετικότητες θα μπορέσουν να ξεπεράσουν τη φαντασία της άρχουσας τάξης και το κοινωνικώς προσδιοριζόμενο πρόταγμα να επιστρέψει σε αυτές χωρίς τη διαστρέβλωση της καπιταλιστικής επικυριαρχίας.

Ο σημερινός καπιταλισμός βασίζεται σε ένα μείγμα παλαιών αλλά και σύγχρονων τακτικών και αναλύω. Παρατηρούμε πως έχουμε σε μεγαλύτερο βαθμό ολοκληρώσεις οι ολοκληρώσεις αυτές είτε στρατιωτικής φύσεως (ΝΑΤΟ), είτε οικονομικής-πολιτικής (Ε.Ε.) διέπονται από όρους που είχαμε σε πρωιμότερα στάδια του καπιταλισμού, δηλαδή ενώ προχωρά η ολοκλήρωση δεν έχουμε και την αντίστοιχη οικονομική ισομέρεια, οι επιμέρους εθνικές τάξεις συνεχίζουν να ασκούν την επιρροή τους και ως ένα σημείο το πράγμα αποκτά χαρακτήρα ενός εθνικομονοπωλιακού ανταγωνισμού ή ενός καρτέλ των ισχυρών, και αυτό γίνεται φανερό με τη συνεργασία Μέρκελ και Σαρκοζύ, βέβαια δεν ξέρουμε την τροπή των πραγμάτων εφόσον επικράτησε ο Ολλάντ.

Πέραν των ολοκληρώσεων βλέπουμε πως το σύστημα από την άλλη πλέκει ένα χαοτικό μόρφωμα, οικονομικό μόρφωμα με ανυπαρξία σαφούς κέντρου, είναι ως ένα βαθμό το τέλος του λεγόμενου μητροπολιτικού καπιταλισμού. Και από αυτό το μόρφωμα αναδύονται νέες μορφές άσκησης εξουσίας και οικονομικού ελέγχου όπως το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, αλλά και οίκοι αξιολόγησης που εγγυώνται την δανειοληπτική ικανότητα μίας χώρας, αλλά και την σταθερότητα και αξιοπιστία του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Ο καπιταλισμός προσπαθεί να ισοσκελίσει προϋπολογισμούς και να επαναφέρει μία χρηματοπιστωτική σταθερότητα αρχικά αλλά και να υπερβεί την παρούσα κρίση χρέους που μαστίζει όχι μόνο την Ε.Ε αλλά και τις Η.Π.Α., αυτό ως ένα βαθμό καλύπτεται από μίας μορφής κρατικού παρεμβατισμού ενός νέο κενσιανισμού, που παρέχει ρευστότητα στον τραπεζικό τομέα και ασκεί ενός βαθμού έλεγχο και από την άλλη με τις περιφερικές πολεμικές συρράξεις που και αυτές αποκτούν νέο χαρακτήρα, αυτόν του ειρηνευτικού πολέμου και της εθνικής κυριαρχίας.

Οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις φαίνεται να απαλύνουν καθώς οι πολυπλοκότητα, δεν κρατά ακριβώς τις ισορροπίες καθώς η ροή κεφαλαίων πλέον διαχέεται προς όλες τις υπερδυνάμεις και σχηματίζει ένα μικτό σύστημα, επιμέρους συστηματικής ισχύος.

Πέραν των παραπάνω αναλύσεων που πολλοί έχουν επεξεργαστεί, θα επιχειρήσω να δώσω μία άλλου τύπου ανάλυση πάνω στο περιεχόμενο που αποκτά ο σύγχρονος καπιταλισμός.

Οι επιμέρους κρατικές δομές και τα αντίστοιχα οικονομικά και πολιτικά παράγωγα αποτελούν μοναδιαία σημεία ενός σπειράματος, τα μοναδιαία αυτά σημεία τανύουν και μετατοπίζουν το κέντρο του σπειράματος στην αρχή ενός νέου. Οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις ουσιαστικά είναι οι κύριοι παράγοντες που προκαλούν και τις μεγαλύτερου βαθμού ποσοτικές και ποιοτικές μεταβολές στην ισορροπία του συστήματος, αλλά και η ανισομέρεια και οι αντιθέσεις μεταξύ των αστικών τάξεων προκαλούν και αυτές με τη σειρά τους μεταβολές οι οποίες είναι εξαρτώμενες από τη συμμετοχή τους στις ολοκληρώσεις και του βαθμού που συμμετέχουν στις ολοκληρώσεις.

Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν παρά μία ανάλυση πάνω στο φαινότυπο του καπιταλισμού, δεν αγγίζουν την πραγματική ρίζα του κακού, παρ όλες τις αντιθέσεις και τις αντιστάσεις που προκύπτουν από τη νέα μορφή του καπιταλισμού.

Ο καπιταλισμός πλέον αναπαράγει πολλαπλές εικονικές πραγματικότητες, πραγματικότητες οι οποίες έχουν τη βάση σε όλες τις παραπάνω δομές που ανέπτυξα παραπάνω, αλλά όσο οι αντιστάσεις αυξάνουν τόσο το σύστημα θα συνεχίζει να αναστοχάζεται επί των φαινοτύπων, των εικονικών πραγματικοτήτων που αποτελούν και την ουσία την ίδια τη φύση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που όπως έχω αναπτύξει έχει ιδεαλιστικό πυρήνα.

Αλλά ας συνεχίσουμε λίγο την ανάλυση πάνω στο περιεχόμενο της φαντασίας του καπιταλισμού, οι πλασματικές ανάγκες που προωθεί το σύστημα μέσω των ιδεολογικών του μηχανισμών αλλά και νέων μορφών άσκησης επιρροής όπως οι ΜΚΟ, έχουν πλέον εμποτιστεί γερά στη μαζική ψυχολογία της δύσης, αλλά και της αναπτυγμένης ανατολής, οι ανάγκες αυτές δεν προκύπτουν εξ αποκαλύψεως, είναι η αναδιαπραγμάτευση και η πλήρωση της κοινωνικής αντίδρασης και των προταγμάτων που θέτουν οι διαθετικότητες , αλλά δεν είναι μόνο αυτό είναι και κάτι παραπάνω, ο καπιταλισμός αποκτά και ένα χαρακτήρα που υλοποιεί απωθημένα και φαντασιώσεις μέσω της προπαγάνδας, φαντασιώσεις οι οποίες προκύπτουν από τον ίδιο ως ένα βαθμό, δηλαδή έχουμε μία αναπροβολή της εικόνας του, η εικονική πραγματικότητα του σημερινού καπιταλισμού, δεν προϋποθέτει μέσα, μπορεί κάλλιστα αυτό να επιτευχθεί μέσω των συστημάτων κοινωνικής δυκτύωσης, και δεν μιλώ μόνο για το Facebook, το twitter και το google+, αλλά των σύγχρονων ιντερνετικών κολοσσών που αρμενίζουν στον κυβερνοχώρο, και βοηθούν και αυτοί στην εικονική ροή των κεφαλαίων.

Άρα μιλάμε από τη μία για ένα χαοτικό πλέγμα κεφαλαίου με τους κανόνες λειτουργίας της σπειραματικής θεωρίας που οι γενικοί νόμοι, έχουν διατυπωθεί από εμένα στο παρελθόν και από την άλλη για μία δεξαμενή ανυπαρξίας ύλης του καπιταλισμού, ένα χωνευτήρι που επεξεργάζεται από την κρατούσα τέχνη μέχρι και τις νέες τάσεις στην εκπαίδευση, την ψηφιακή κοινωνία κλπ. και τελικά αναστοχάζεται και επιστρέφει πίσω στις διαθετικότητες, πρώτον την πρωτόλεια ιδέα και πρόταγμα που τίθεται καθ ευατόν, δεύτερον το εικονικό πρόταγμα που πλασάρει το σύστημα, και τρίτον και τελευταίο τη μίξη και την αναπροσαρμογή της ριζοσπαστικότητας των δύο παραπάνω προταγμάτων.

Οι καπιταλιστικές αντιφάσεις δεν προκύπτουν μόνο μέσω της υπερπέκτασης, της λεηλασίας της φύσης και των φυσικών πόρων, δεν είναι αποτέλεσμα μόνο των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, αλλά και των διαστικών αντιθέσεων, κύρια παράμετρος κρίσης είναι το γεγονός ότι πλέον το σύστημα, ο καπιταλισμός δεν έχει άλλες εφεδρείες από εικονικής άποψης και έχει φτάσει πλέον και υλοποιεί τον ιδεαλιστικό του πυρήνα, μιλάμε δηλαδή για έναν οργανισμό όχι απλώς σε αποσύνθεση αλλά για έναν αυτιστικό και παράφρονα καπιταλισμό που ξεπουλά τα τελευταία του ψυχικά αποθέματα στο διάβολο.

Ο Καρλ Μαρξ υποστήριξε πως η ηθική που επικρατεί στα μέσα παραγωγής αντανακλά και στις κοινωνικές σχέσεις και δομές, σε μία προέκταση των λεγομένων του Μαρξ θα υποστηρίξω πως όχι μόνο η ηθική αλλά και η ψυχολογία και η φύση των μέσων παραγωγής αντανακλά στη μαζική ψυχολογία.

Σε προηγούμενα κείμενά μου μίλησα για αναπαραγωγή της ιδεαλιστικής φύσης του καπιταλισμού αλλά και για την ενσάρκωση των συστημικώς και κοινωνικώς προερχόμενων απωθημένων και φαντασιώσεων, στο κείμενό μου αυτό θα προσπαθήσω να αναλύσω και να ανατάμω την ψυχολογία των καπιταλιστικών μέσων παραγωγής και να συνεχίσω την εργασία μου πάνω στο νέο στάδιο ανάπτυξης και κρίσης του καπιταλισμού. Μα θα μου πείτε πως τα μέσα παραγωγής κάτι το υλικό έχουν ψυχολογία, και θα σας απαντήσω πως και φυσικά καθώς εξαρτώνται κυρίως από τρεις πολύ βασικούς παράγοντες, πρώτον τη φύση του συστήματος παραγωγής , δεύτερον από τις κοινωνικό-οικονομικές δομές του συστήματος και τρίτον από το βαθμό ανάπτυξης των μέσων παραγωγής.

Στο διάβα της ιστορίας τα μέσα παραγωγής άλλαξαν πολλές εκφάνσεις, αλλά και αναπύχθηκαν παράλληλες οικονομικές θεωρίες που καθόριζαν και τη φύση των μέσων παραγωγής, θα επισημάνω κυρίως και πολύ χοντρικά τις μεγάλες τομές οι οποίες συντελέστηκαν, η πρώτη μεγάλη τομή παρατηρείται κατά την μεταβολή του συστήματος παραγωγής από προκαπιταλιστικό σε καπιταλιστικό κάπου στα 1500, όταν δηλαδή έχουμε τη μετάβαση από το ελεύθερο εμπόριο, στην κρατική πλέον αποικιοκρατία, η δεύτερη τομή προσδιορίζεται ταυτόχρονα με τη βιομηχανική επανάσταση όταν έχουμε πλέον την εισαγωγή των μηχανών σε ευρύτερη κλίμακα, αλλά και τις αντίστοιχες υποδομές, είτε στα μέσα παραγωγής όπως η ατμομηχανή είτε στις μεταφορές, και σαφώς την δεύτερη αστικοποίηση, η τρίτη κατά τη γραμμή παραγωγής του taylor, σε συνδυασμό με το φορντικό μοντέλο στο μισθολόγιο, και την οικονομική θεωρία του Κέϋνς , που συνολικά τα τρία αποτελούν την λεγόμενη πολιτική του new deal, του Ρούζβελτ και τέλος το τογιοτικό μοντέλο παραγωγής με την πληροφορικοποίηση και την αυτοματοποίηση καθώς και την διαμερισματοποίση των εργοστασίων σε μικρότερες υπομονάδες που εν πολλοίς αποτελεί και τη σημερινή μορφή παραγωγής με βασική θεωρητική κατεύθυνση των νεοφιλελευθερισμό και την ελεύθερη αγορά.

Η ψυχολογία, όπως προλόγισα είναι εξαρτώμενη από τρεις παράγοντες, ας αναλύσουμε τον καθένα ξεχωριστά με βάση το ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο που ανέπτυξα παραπάνω.

Η φύση του συστήματος, στη μετάβαση από την προκαπιταλιστική κοινωνία στην καπιταλιστική έχουμε έναν νεοσχηματιζόμενο καπιταλισμό με καθαρά υλιστική φύση, υπάρχουν σαφείς νομισματικές και εμπορικές ισοτιμίες που αποτυπώνονται στην πραγματική οικονομία, στις κοινωνικό-οικονομικές δομές παρατηρείται η ανάπτυξη της πρώτης αστικής τάξης των μεγαλεμπόρων καθώς το φεουλαδικό σύστημα λόγω ενδογενών αντιθέσεων άρχισε να εκπίπτει, εξάντλησε σε μεγάλο βαθμό τις παραγωγικές του δυνατότητες και έπρεπε να υπάρξει μία εξαλλαγή, από ένα σημείο και πέρα άρχισε και το πρώτο αποικιοκρατικό κίνημα λόγω τις έλλειψης πρώτων υλών αλλά και του εμπορίου χρυσού, πολύτιμων λίθων και μπαχαρικών, ο βαθμός ανάπτυξης είναι σχετικά μικρός, αλλά παρουσιάζει όλο και μεγαλύτερη αύξηση. Η ψυχολογία των μέσων παραγωγής που προκύπτει, είναι η εξής, ο βρεφικός καπιταλισμός, αρχίζει να αναπτύσσεται και κατά την ανάπτυξή του παρουσιάζονται και τα πρώτα σημάδια της σχιζοειδούς προσωπικότητάς του, οι ενδογενείς αντιθέσεις, αλλά και η έλλειψη πόρων, που σηματοδοτούν ευρείες αλλαγές που μας οδήγησαν στη δεύτερη τομή την βιομηχανική επανάσταση.

Κατά τη βιομηχανική επανάσταση, συντελούνται κοσμοϊστορικές αλλαγές και στη φύση του καπιταλισμού, καθώς ξεπερνά το βρεφικό του στάδιο και οι ρυθμοί ανάπτυξής είναι πλέον μεγάλοι, στο σημείο αυτό αρχίζει και κάνει την εμφάνισή του και η προ-ιδεαλιστική του φύση, καθώς κατά τη μετάβαση έχουμε και την πρώτη εισαγωγή πολυμετοχικής εταιρίας στο Άμστερνταμ, αλλά η φύση δεν είναι καθαρά ιδεαλιστική, υπάρχουν ακόμα τα ισοζύγια και τα οικονομικά αντισταθμίσματα που αντανακλούν στην πραγματική οικονομία, από πλευράς κοινωνικό-οικονομικών δομών, .έχουμε και την δεύτερη αστικοποίηση, οι εργάτες γης γίνονται πλέον, εργάτες στα εργοστάσια και στα έργα υποδομής και δημιουργείται η τάξη των βιομηχάνων και των μεγαλοκεφαλαιούχων που ως ένα βαθμό, .έχουμε και μία μετάθεση από τους κεφαλαιούχους του πρώιμου καπιταλισμού στους κεφαλαιούχους της βιομηχανικής επανάστασης. Ο βαθμός ανάπτυξης είναι θετικά ανοδικός, και τα μέσα παραγωγής αναπτύσσονται ταχύτατα, αλλά τα σημάδια της εξελισσόμενης ψύχωσης των μέσων παραγωγής εντείνoνται καθώς έχουμε και την ανάπτυξη, μεγαλύτερες ανάγκες σε πρώτες ύλες, μεγαλύτερη παραγωγή νέων αγαθών, μεγαλύτερη ζήτηση με τις οικονομικές θεωρίες του Άνταμ Σμιθ να κυριαρχούν στη ψυχολογία των μέσων, οι αλλάγές αυτές φέρνουν και την όξυνση των ενδογενών αντιθέσεων σε μεγαλύτερη κλίμακα και έτσι έχουμε ένα δεύτερο αποικιοκρατικό κίνημα, με διαφορετικά χαρακτηριστικά από το πρώτο, ενώ το πρώτο χαρακτηριζόταν από μαζικές γενοκτονίες των γηγενών πληθυσμών και από την άκρατη λεηλασία της φύσης, εδώ γίνεται μία προσπάθεια μεταφοράς των δομών και των παραγωγικών σχέσεων στους γηγενείς πληθυσμούς, και έχουμε και την βίαιη προσαρμογή του Αφρικανού ή του Λατινοαμερικάνου σε προλετάριο. Η βίαιη αυτή επιβολή καθορισμένου ανθρωπολογικού τύπου έφερε και τις αντίστοιχες εξελίξεις που θα αναλυθούν παρακάτω.

Στην οικονομική πολιτική του new deal, έχουμε πλέον χαρακτηριστικά της καθαρής ιδεαλιστικής φύσης του καπιταλισμού, η χρηματιστηριακή οικονομία στο έπακρο και μετά από μία γερή δομική κρίση, την κρίση του 29, η πολιτική οικονομικής παλινόρθωσης της Αμερικής φέρνει αποτελέσματα και συμβάλλει κατά πολύ στη δημιουργία της σύγχρονης Αμερικανικής αυτοκρατορίας. Το εργατικό δυναμικό αρχίζει και εξειδικεύεται και έχουμε και την παράλληλη άνθιση της τεχνοεπιστήμης με πλήθος πατεντών και πνευματικών διακαιωμάτων. Βέβαια στην Ευρώπη δεν έχουμε την αντίστοιχη οικονομική πολιτική και τα πράγματα οδηγούν στο Β παγκόσμιο πόλεμο και την άνοδο του φασισμού. Οι κοινωνικό-οικονομικές συνθήκες είναι άρδην διαφορετικές σε Αμερική και Ευρώπη και χαρακτηρίζονται από μίαν τρομακτική ανισομέρεια,η ανισομέρεια αυτή οδηγεί στην καταστροφή παραγωγικών μέσων, υποδομών που ως ένα βαθμό καλύφτηκαν έπειτα, με το σχέδιο Μάρσαλ και τη αύξηση του Αμερικανικού παρεμβατισμού. Η ψυχολογία των μέσων παραγωγής παρουσιάζει και αυτή πλέον μία διπολικότητα και η ψύχωση μετατρέπεται σε μανιοκατάθλιψη καθώς έχουμε ένα κατακερματισμένο σε δύο στρατόπεδα πλεόν κόσμο αυτόν της Αμερικής και αυτόν της ΕΣΣΔ.

Στο σήμερα, έχουμε μία οικονομική κρίση του καπιταλισμού, με αρχική μορφή δομικής κρίσης υπερσυσσώρευσης που κατέληξε σε κρίση χρέους, το οικονομικό και κοινωνικό μόρφωμα που ονομάστηκε νεοφιλελευθερισμός, δείχνει πως καταρρέει, η οικονομία καθαρά εικονική με ένα χαοτικό πλέγμα κεφαλαίου και πολυεθνικών πολυκλαδικών μονοπωλίων, χωρίς την ύπαρξη σαφούς κέντρου, η φύση του συστήματος μετά-ιδεαλιστική, σε σημείο πλέον που κάθε προσπάθεια επέκτασης και παλινόρθωσης φαντάζει επιστημονική φαντασία, καθώς εξαντλούνται σταδιακά οι πλουτοπαραγωγικές δυνάμεις και υποδομές, ο καπιταλισμός, όπως έχω αναπτύξει στα τρία τελευταία μου κείμενα, αναπαράγει πλέον τη φύση του, τη μετά-ιδεαλιστική του φύση, και προσπαθεί μέσω αυτοπροβολών να ευσταθήσει, παράγοντας πλέον όλο και περισσότερο άυλη εργασία, μία εργασία της πληροφορικής και του κυβερνοχώρου, η διπολικότη τα έχει μετατραπεί σε αυτισμό και κρίση προσωπικότητας, καθώς δεν υπάρχει πλέον κανένα σημείο αναφοράς, κανένα σαφές κέντρο, παρά μία εικονική ροή κεφαλαίων αλλά και μία πραγματική εργατικού δυναμικού που δεν βρίσκει ανταπόκριση.

Κάποιοι στις αρχές της δεκαετίας του 90 κάναν λόγο για το τέλος της ιστορίας, έχουν πολλάκις διαψευσθεί, μετά και την αναπαραγωγή της φύσης του καπιταλισμού άραγε τι θα του απομείνει, μία επέκταση προς άλλους πλανήτες;, μία παγκόσμια κυβέρνηση; ή τελικά αφουγκραζόμαστε τον επιθανάτιο ρόγχο του καπιταλισμού, ως τρόπο παραγωγής;

Το σύστημα αποτελείται από ένα σύνολο αρνητικών γραμμικών συσχετίσεων. Οι αρνητικές αυτές συσχετίσεις ουσιαστικά συντελούν στο να υπάρξει η δυναμική σύναψη μεταξύ των αδιαφοροποίητων στοιχείων του πυρήνα, διαγράφουν μία πτωτική πορεία και κατά την κατάβαση επεξεργάζονται και μεταστοιχειώνουν τη φύση των συστατικών του πυρήνα, όταν πλέον πραγματοποιηθεί η δυναμική σύναψη που είναι άμεσα εξαρτώμενη από την αρνητική γραμμική συσχέτιση τότε το παράγωγο θα έχει πάρει και την τελική του μορφή.

Το χαοτικό πλέγμα του κεφαλαίου βασίζεται πάνω σε αυτή την πολύ βασική αρχή, προσπαθεί μέσω της δυναμικής να συνυπολογίσει τις αστάθειες που προκύπτουν λόγω της ανισομέρειας των αγορών και να συσχετίσει γραμμικά την ανισομέρεια, όμως κατά την γραμμική αρνητική συσχέτιση με βάση τη διαδικασία που περιέγραψα παραπάνω γνωρίζει ανά πάσα στιγμή το πως θα κινηθούν και τα υπόλοιπα εικονικά κεφάλαια, καθώς έχει ήδη κατηγοριοποιήσει και κατατάξει τους αδύναμους κρίκους της αλυσίδας, ή μάλλον του πλέγματος του κεφαλαίου.

Ας υποθέσουμε πως έχουμε δύο παίκτες, δύο παίκτες μέσα στο χαοτικό πλέγμα του κεφαλαίου, και ένα πεπερασμένο αριθμό κινήσεων και δράσεων, βέβαια οι δράσεις αυτές τις περισσότερες φορές είναι συνεργικές ή εκθετικές , αλλά ας υποθέσουμε πως είναι πεπερασμένες. Το ποίος θα επικρατήσει δεν είναι θέμα τυχαιότητας υπάρχουν οι κανόνες που ρυθμίζουν το παιχνίδι, αλλά υπάρχουν και οι υπολογισμοί στους οποίους θα προβούν οι δύο παίκτες, νικητής θα είναι αυτός που θα καταφέρει να προβλέψει την αρνητική συσχέτιση των ενεργειών του άλλου παίκτη, όχι τα τρωτά του σημεία, αλλά τους λανθασμένους χειρισμούς βάσει πιθανοτήτων, με λίγα λόγια σε όσες περισσότερες αρνητικές συσχετίσεις θα προβεί ο ένας από τους δύο, θα καταφέρει να έχει και την ανάλογη αύξηση των ποσοστών νίκης.

Το νέο στάδιο ανάπτυξης του καπιταλισμού βασίζεται πάνω σε αυτές τις αρχές, δεν έχει καταφέρει όμως να διαχειριστεί το σε μεγάλο βαθμό όχι μόνο την τύχη, αλλά και το ποσοστό σφάλματος των υπολογισμών των αρνητικών γραμμικών συσχετίσεων, και όσο το ποσοστό σφάλματος αυξάνει τόσο και οι αστάθειες που θα παρουσιάζονται θα είναι μεγαλύτερες, για το λόγο ότι τα παράγωγα που θα προκύπτουν από τους υπολογισμούς, πάντα μέσα στον μετά-ιδεαλιστικό πυρήνα του σημερινού συστήματος δεν θα έχουν την προβλεπόμενη φύση και ανάδραση.

Άρα κατά την αναπαραγωγή της φύσης του ο σημερινός καπιταλισμός, παίζει αρχικά μεν με ίσους όρους, αλλά πάντα θα υπάρχει και ο παράγοντας του ρίσκου, εν τέλει χωλαίνει κατά τη διαδικασία της αναπαραγωγής, καθώς η επιμέρους εικόνα του παιχνιδιού που προκύπτει, είναι συνεχώς μεταβαλλόμενη, και χρειάζεται να αναστοχάζεται κάθε ώρα και στιγμή, αλλά για να μπορέσει να γίνει αυτό προσπαθεί να θέσει ό ίδιος τους κανόνες και τους όρους του παιχνιδιού, και αυτό αντανακλά και πάνω στον τρόπο παραγωγής αλλά και στους λεγόμενους φαινοτύπους του, τις εκφάνσεις του, που όπως πολλάκις έχω αναπτύξει είναι υλιστικές.

Και εξηγούμε, το αν σήμερα καταρρέει ο μητροπολιτικός καπιταλισμός, και το τογιοτικό μοντέλο παραγωγής με τη διαμερισματοποίηση των εργοστασίων σε μικρότερες υπομονάδες, την πληροφορικοποίηση και την αυτοματοποίηση της παραγωγής, είναι ακριβώς για αυτό το λόγο, γιατί ενώ μέχρι τώρα οι κανόνες του παιχνιδιού ήταν σαφείς, σήμερα είναι ασαφείς, το ρίσκο και το ποσοστό σφάλματος πολύ μεγαλύτερο και έγκειται τελικά στο ποίος θα κατορθώσει να κάνει τους καλύτερους υπολογισμούς, αλλά εδώ υπεισέρχεται και ένας άλλος παράγοντας, οι επιμέρους παίκτες να μην παίζουν με ίσους όρους, και δεν είναι καθαρά ζήτημα κεφαλαιακού πλεονάσματος, ή ελλείμματος, ούτε ισχύος αλλά θέμα ανατροπής των όρων του παιχνιδιού κάποιος δηλαδή από τους παίκτες να παίζει με ζάρια πειραγμένα.

Εδώ το σημείο της ανάλυσης είναι πολύ κρίσιμο, καθώς πρέπει να λάβουμε υπ όψιν, τη συνολική δυναμική του συστήματος, το πως δηλαδή καταφέρνει και κρατά τις ισορροπίες και δεν έχει καταρρεύσει, εφόσον έχουν γίνει πλέον ξεκάθαρες οι αντιφάσεις και οι αντιθέσεις.

Δεν έχει καταρρεύσει, για το λόγο ότι από τη συνολική δυναμική και την αναπαραγωγή της φύσης του υπάρχουν οι εφεδρείες και τα οικονομικά αντισταθμίσματα και στην πραγματική αλλά και στην εικονική οικονομία, αλλά πόσο θα καταφέρνει ο καπιταλισμός να προβαίνει σε αυτή την διαδικασία; Μέχρι πότε θα μπαλώνει τις τρύπες που σε μεγάλο βαθμό καλύπτονται από την πολεμική βιομηχανία, με όλα τα παρακλάδια της και να ανακύπτει και το επιμέρους οικονομικό αντιστάθμισμα ;

Έχω προβεί σε ένα συνολικό ψυχογράφημα του καπιταλισμού ανάλογα με τις φάσεις εξέλιξης των μέσων παραγωγής, τα αποτελέσματα της εξέτασης είναι περίπου τα εξής: Στην μετάβαση από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό, έχουμε υλιστικό πυρήνα και τα πρώτα σημάδια της σχιζοειδούς προσωπικότητας, στη βιομηχανική επανάσταση, προ-ιδεαλιστική φύση και παραφροσύνη, στην εποχή του New Deal, καθαρά ιδεαλιστική φύση και διπολικότητα και τέλος σήμερα την εποχή του νεοφιλελευθερισμού και του αυτοματοποιήμενου τογιοτικού μοντέλου, τη μετά-ιδεαλιστική φύση και την εμφάνιση στοιχείων ενός δυναμικώς εξελισσόμενου αυτισμού.

Πάνω στην προσπάθεια αναπαραγωγής της μετά- ιδεαλιστικής φύσης του καπιταλισμού, προκύπτουν και οι ανάλογες αντιθέσεις και αντιφάσεις, πλέον αν αναλύσουμε τη δυναμική του συστήματος, καταλαβαίνουμε πως προσπαθεί να συνδυάζει τόσες πολλές εκφάνσεις που δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία αυτιστική προβολή του εαυτού του, αλλά παράλληλα αυτή η λεγόμενη ποικιλομορφία, τον οδηγεί και σε μία κρίση. Μία κρίση η οποία κατά πολλούς έχει ονομαστεί κρίση υπερσσυσώρευσης ή κρίση χρηματοπιστωτική και κρίση χρέους. Σε αυτό το κείμενο θα επιχειρήσω να δώσω μία εντελώς διαφορετική ερμηνεία της κρίσης με βάση τις αρχές της θεωρίας μου.

Οι δομικές κρίσεις του καπιταλισμού, είναι πάνω από όλα κρίσεις ταυτότητας, κρίσεις οι οποίες πηγάζουν απευθείας από τον μεταβαλλόμενο ανά εποχές πυρήνα του καπιταλισμού. Οι κρίσεις δεν προκύπτουν λόγω της αντίθεσης μεταξύ κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και της αναντίστοιχης συγκέντρωσης του πλούτου σε λίγα χέρια, ούτε από την αδυναμία ύπαρξης οικονομικών και εμπορικών ισοζυγίων ή πόσο μάλλον ομολογιακών ισοζυγίων. Η κρίση προέρχεται από μία γενικότερη αδυναμία πλήρους έκφρασης, της φύσης του καπιταλισμού, μία καταπεσμένη φύση η οποία δεν μπορεί να εκδηλωθεί, αλλά ποία είναι πράγματι τα αίτια αυτής της καταπίεσης;

Κύριο αίτιο είναι οι πεπερασμένες δράσεις, και οι πεπερασμένες δράσεις είναι κάτι που παλαιότερα λυνόταν με την επέκταση σε άλλες αγορές ή με την ανισομέρεια των των επιμέρους εθνικών οικονομιών, και μιλώ για τη σαφή επέκταση των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων στις χώρες της άπω ανατολής. Αλλά παρόλα αυτά οι πεπερασμένες δράσεις σίγουρα αποτελούν στοιχείο κρίσης του καπιταλισμού, αλλά σήμερα το εν λόγω αίτιο αποκτά περισσότερο ιστορικό χαρακτήρα, όχι ότι σήμερα δεν συμβαίνει αλλά σε ηπιότερο βαθμό, εφόσον σήμερα μπορούμε να μιλάμε για ένα χαοτικό πλέγμα κεφαλαίων και δράσεων.

Ο σύγχρονος αυτισμός του καπιταλισμού, οδηγεί σε ένα θεωρητικά ανεξάντλητο αριθμό δράσεων, μέσα στο χαοτικό πλέγμα του κεφαλαίου,αλλά λόγω του υπαρκτού αυτισμού, συμβαίνει μία εξής πολύ απλή διαδικασία. Οι δράσεις ενώ δυνητικά είναι άπειρες, ο εγκλεισμός, οδηγεί στην όλο και περισσότερο αναπροβολή των δράσεων, και ενώ οι δράσεις είναι όπως είπαμε δυνητικά άπειρες, ποσοτικά αποκτούν και μία διαφορετική πάλι ποσοτική διάσταση, οι δράσεις από άπειρες γίνονται τελικά πεπερασμένες και οι διέξοδοι όλο και λιγότερες. Και αυτό αποτελεί και το κύριο συστατικό της σημερινής κρίσης.

Η εικόνα που δίνει δηλαδή σήμερα ο καπιταλισμός, είναι η εικόνα ενός ιού του ίδιου είδους με περισσότερους του ενός οροτύπους. Αλλά ας επιστρέψουμε λίγο πίσω στην ανάλυσή μας. Η έκταση και το βάθος της κρίσης είναι μεγάλο καθότι σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό είχαμε την αναπαραγωγή της φύσης, της μετά-ιδεαλιστικής φύσης του καπιταλισμού, τα ομολογιακά και δανειακά παράγωγα της φύσης του καπιταλισμού, αυτοί οι δύο υλιστικοί του ή μάλλον άυλοι φαινότυποι, απέκτησαν μία μεταφορά στις πλατιές μάζες και το όλο εγχείρημα βασίζεται στην υλοποίηση των φαντασιώσεων που δημιουργεί το ίδιο το σύστημα, και για να μπορέσει να λειτουργήσει αναπαράγει όλο και περισσότερο τη φύση του. Άρα πέραν των δράσεων των τελικά πεπερασμένων δράσεων είναι και η αυτιστική προβολή των φαντασιώσεων, όσες πλασματικές ανάγκες και να προκύπτουν. Αλλά αυτός ο συνεχόμενος και δυναμικά εξελισσόμενος αυτισμός, δεν μπορεί πλέον να ευσταθήσει και είναι λογικό πως θα έχουμε και διάρρηξη των σχέσεων.

Σε διεθνές τώρα επίπεδο, παρατηρείται μία διασπορά αυλικότητας, η διασπορά αυτή, έχει καταφέρει και ενσωματώσει σε μεγάλο βαθμό και τα προτάγματα των διαθετικοτήτων, αλλά δεν είναι μόνο η ενσωμάτωση είναι και η διασπορά των εικονικών κεφαλαίων, χωρίς την αντίστοιχη διασπορά ύλης. Μία ακόμα σοβαρή αντίφαση που γεννά το ίδιο το σύστημα κατά την αναπαραγωγή της φύσης του, και φυσικά αποτελεί και αίτιο κρίσης του συστήματος.

Ένα σύστημα, βαθιά αυτιστικό και βαθιά υβριδικό, με μία παράλληλη ανακλητική μνήμη, άλλο κύριο στοιχείο του αυτισμού, και οι δράσεις του φαίνονται από την επαναφορά λογικών του κρατισμού, της κρατικής παρέμβασης στην οικονομία, με τις ενέσεις ρευστότητας από το κρατικό ζεστό χρήμα προς τους μετόχους των τραπεζών, για την υποτιθέμενη χρηματοπιστωτική σταθερότητα. Στη ίδια λογική κινείται και η αριστερά όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και πανευρωπαϊκά. Σε λύσεις δηλαδή εντός του σάπιου και αντιφατικού συστήματος, σε προηγούμενο κείμενό μου μίλησα για κάποια βασικά πράγματα που πρέπει να αρχίσουν να αλλάζουν μέσα στα πλαίσια του συστήματος, γιατί θα σταθούν ως ο προπομπός της κοινωνίας της πραγματικής ισότητας και χειραφέτησης.

http://mygranma.wordpress.com/2012/05/25/newstagecapitalism/