1) Η αδυναμία των κυρίαρχων τάξεων να διατηρήσουν σε αναλλοίωτη μορφή την κυριαρχία τους – η μία είτε η άλλη κρίση των ‘κορυφών’, η κρίση της πολιτικής της κυρίαρχης τάξης που δημιουργεί ρωγμή, απ’ όπου εισχωρεί η δυσαρέσκεια και ο αναβρασμός των καταπιεζόμενων τάξεων. Συνήθως, για να ξεσπάσει η επανάσταση, δεν είναι αρκετό ‘τα κάτω στρώματα να μη θέλουν’, μα χρειάζεται ακόμη και οι ‘κορυφές να μην μπορούν’ να ζήσουν όπως παλιά.
2) Επιδείνωση, μεγαλύτερη από τη συνηθισμένη, της ανέχειας και της αθλιότητας των καταπιεζόμενων τάξεων.
3) Σημαντικό ανέβασμα για τους παραπάνω λόγους της δραστηριότητας των μαζών, που σε ‘ειρηνική’ εποχή αφήνουν να τις ληστεύουν ήσυχα, ενώ σε καιρούς θύελλας τραβιούνται τόσο απ’ όλες τις συνθήκες της κρίσης, όσο και από τις ίδιες τις ‘κορυφές’, σε αυτοτελή ιστορική δράση.» (Άπαντα, τόμος 26)
Για το «αυθόρμητο και συνειδητό»: «Το ‘αυθόρμητο στοιχείο’ δεν αποτελεί στην ουσία τίποτε άλλο παρά εμβρυακή μορφή του συνειδητού. Ακόμα και οι πρωτόγονοι ξεσηκωμοί εκφράζανε ως ένα βαθμό το ξύπνημα της συνείδησης: οι εργάτες έχαναν την προαιώνια πίστη τους στο απαρασάλευτο του καθεστώτος που τους συνέθλιβε, άρχιζαν…δε θα έλεγα να καταλαβαίνουν, μα να νοιώθουν την ανάγκη της συλλογικής αντίστασης και να εγκαταλείπουν αποφασιστικά τη δουλική υποταγή στους προϊστάμενούς του. Ωστόσο όλα αυτά ήταν πολύ περισσότερο ξεσπάσματα απόγνωσης κι εκδίκησης παρά αγώνας.»
(Λένιν Β Ι, στο «Τι να κάνουμε;», Άπαντα, τόμος 6)
Η επανάσταση ως τέχνη (Κ. Μαρξ): Στα τρία έργα του Λένιν («Ο μαρξισμός και η εξέγερση» «Οι συμβουλές ενός που λείπει» «Γράμμα προς την ΚΕ») δίνονται οι βασικές αρχές και κανόνες για την επιτυχή διεξαγωγή από μέρους του προλεταριάτου της αποφασιστικής εξέγερσης για την κατάληψη της εξουσίας.
Γράφτηκαν στο διάστημα από 14 Σεπτέμβρη έως και 24 Οκτώβρη του 1917 όταν οι μπολσεβίκοι προετοίμασαν και πραγματοποίησαν την σοσιαλιστική επανάσταση.
Η ένοπλη εξέγερση είναι ένα ιδιαίτερο είδος πολιτικού αγώνα που υπάγεται σε ιδιαίτερους νόμους, νόμους που πρέπει να τους μελετήσει κανένας προσεκτικά.
Η ένοπλή «εξέγερση όπως και ο πόλεμος είναι τέχνη» Κ. Μαρξ
Από τους κύριους κανόνες αυτής της τέχνης ο Μαρξ τόνισε τους εξής :
1.Ποτέ να μην παίζουμε με την εξέγερση, μα από την στιγμή που θα την αρχίσουμε, να είμαστε απόλυτα βέβαιοί πως πρέπει να την τραβήξουμε ως το τέλος.
2.Πρέπει να πραγματοποιούμε μεγάλη συγκέντρωση δυνάμεων στο αποφασιστικό σημείο και στην αποφασιστική στιγμή, γιατί διαφορετικά ο εχθρός, που έχει καλύτερη προετοιμασία και οργάνωση, θα εξοντώσει τους εξεγερμένους.
3. Από τη στιγμή που θα έχει αρχίσει η εξέγερση, πρέπει να δρούμε με την μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και απαραίτητα οπωσδήποτε να περνάμε στην επίθεση. «Η άμυνα είναι ο θάνατος της ένοπλης εξέγερσης».
4.Πρέπει να προσπαθούμε να αιφνιδιάσουμε τον εχθρό, να συλλάβουμε τη στιγμή που τα στρατεύματα του θα είναι ακόμη σκόρπια.
5.Πρέπει να προσπαθούμε να έχουμε καθημερινά έστω και μικρές επιτυχίες (μπορούμε να πούμε : κάθε ώρα, αν πρόκειται για πόλη), διατηρώντας με κάθε θυσία την ηθική υπεροχή.
Για να πετύχει μια εξέγερση :
1.Πρέπει να στηρίζεται στην πρωτοπόρα τάξη και όχι σε συνομωσία ούτε σε ένα κόμμα.
2.Πρέπει να στηρίζεται στην επαναστατική άνοδο του λαού
3.Να στηρίζεται σε τέτοιο σημείο στροφής στην ιστορία της αναπτυσσόμενης επανάστασης, όταν στις πρωτοπόρες γραμμές του λαού παρατηρείται η μεγαλύτερη δραστηριότητα, όταν οι ταλαντεύσεις στις γραμμές των εχθρών και στις γραμμές των αδύνατων, μεσοβέζικών, αναποφάσιστων φίλων της επανάστασης είναι μεγαλύτερες από κάθε άλλη φορά.
Στις συνθήκες αυτές το Κόμμα να προσανατολίσει ακόμα περισσότερο την δουλειά του στην εργατική τάξη και τον στρατό :
Να εξηγήσει καθαρά γιατί είναι ανάγκη για αλλαγή της εξουσίας και πέρασμα της στο προλεταριάτο
Να βάλει τις κύριες γραμμές του προγράμματος του που δίνουν λύση στα οξυμένα ζητήματα του λαού
Να οργανώσει τα επιτελεία της εξέγερσης
Η οργάνωση και διεξαγωγή της εξέγερσης στηρίζεται στους κανόνες που αναφέρθηκαν :
1. Υπολογισμός των δυνάμεων του εχθρού και συγκέντρωση τεράστιας υπέροχής απέναντι τους.
2.Συγκρότηση ένοπλων τμημάτων από τα πιο αποφασιστικά στοιχεία (τα «τμήματα κρούσης μας», την εργατική νεολαία και τους καλύτερους στρατιώτες μας), που θα καταλάβουν τα πιο σπουδαία σημεία και θα πάρουν μέρος σε όλες τις κρίσιμες επιχειρήσεις.
3. Χτύπημα ζωτικών σημείων του κρατικού-στρατιωτικού μηχανισμού του εχθρού δηλ.
·Σύλληψη της κυβέρνησης
· Έλεγχος των τηλεπικοινωνιών
· Έλεγχος των κύριων εισόδων και εξόδων στις πόλεις και των κόμβων μεταφοράς
·Περικύκλωση και χτύπηματων στρατιωτικών κέντρων του εχθρού με επίλεκτες και αποφασισμένες μέχρι θανάτου-«θα πέσουμε όλοι, μα δεν θα αφήσουμε τον εχθρό να περάσει»-δυνάμεις μας ώστε να εμποδίσουν τον εχθρόνα μετακινηθεί και να χτυπήσει την εξέγερση.
Το υποκείμενο της επανάστασης (το Κομμουνιστικό Κόμμα) πρέπει να εκτιμήσει σωστά τη στιγμή για την έναρξη της εξέγερσης. Οποιαδήποτε αργοπορία σημαίνει καταστροφή.
Η εξέγερση έχει σαν έργο την κατάληψη της εξουσίας. Ο πολιτικός της σκοπός μπορεί να διευκρινιστεί ύστερα από την κατάληψη της εξουσίας.
«Η ιστορία δεν θα συγχωρήσει την καθυστέρηση στους επαναστάτες που θα μπορούσαν να νικήσουν σήμερα (και σίγουρα θα νικήσουν σήμερα), αλλά που θα κινδύνευαν να χάσουν πολλά αύριο, θα κινδύνευαν να τα χάσουν όλα»
Πηγή http://erodotos.wordpress.com/2008/12/15/lenin-epanastasi/
No comments:
Post a Comment